Zondag 26 september 2021
Ik had afgelopen zondag (26-09) geen plannen, Siska evenmin. Dus een klein beetje uitslapen, ontbijten en koffie drinken. Lekker rustig de dag beginnen. Het is een prachtige nazomerochtend met veel zon en een oplopende temperatuur richting 20 graden. Ik merk dat er veel vogeltrek is dus gaan we lekker buiten zitten. In vlot tempo vliegt er van alles over: Graspiepers, Boerenzwaluwen, Spreeuwen, Houtduiven, Kneu, Kruisbek. Verderop zingt een Zwarte Roodstaart alsof het voorjaar is. Lekker een beetje trektellen vanuit de luie stoel.
De roep van een Groene Specht klinkt vanuit de verte als ik mijn telefoon open en allemaal ongelezen berichten zie in verschillende appgroepen. Bij het lezen van de berichten word ik toch wel zenuwachtig. Het vrouwtje Walrus welke de laatste tijd op de Duitse Wadden zat en afgelopen maandag (20-09) op een zandplaat nabij het onbereikbare Rottumerplaat, is opgedoken in de veerhaven van Schiermonnikoog. De foto’s liegen er niet om. Doodleuk ligt er een Walrus op het wad. Ik had al zo’n gevoel dat een moment als deze zou komen en breng Siska op de hoogte van de melding. Een soort als deze vereist direct actie. Gelukkig begrijpt Siska dat ook en ziet de ernst in mijn ogen. Al snel zitten we in de auto richting Lauwersoog.
Vanaf Lauwersoog zou de Walrus ook te zien moeten zijn. Even later besluit de Walrus vanwege hoog water te gaan zwemmen. Het kolossale beest zou langzaam richting west zwemmen. Het lijkt erop dat het dier regelmatig te zien is. Niet het bericht waar je op hoopt als je onderweg bent, maar het lijkt nog geen kansloze zaak. De snelle rit verloopt voorspoedig, totdat we in Zoutkamp arriveren. Er is namelijk een flinke opstopping ontstaan op de N388 ter hoogte van de sluis en passantenhaven. We staan stil. Dit kunnen we nu natuurlijk niet gebruiken. Ik stap uit om polshoogte te nemen. Wat ik vervolgens aantref zijn een paar mannen die met elkaar staan te bekvechten en een wat angstige bestuurder die geen meter meer durf te rijden, zo lijkt.
Wat blijkt: een auto met caravan heeft op de smalle brug geen voorrang verleent aan het tegemoetkomende verkeer. Dit tegemoetkomende verkeer bestaat uit een flinke camper (lees: rijdend huis) met inmiddels een kleine file erachter. Dat kon natuurlijk niet goed gaan. Twee van zulke gevaartes op zo’n smalle brug is niet te doen. Een inschattingsfout van de automobilist met caravan. Gelukkig duurt het niet al te lang voor de gemoederen weer zijn bedaard, en krijgt de auto met caravan even de benodigde ruimte om weer een stukje achteruit te rijden en steken. Hierdoor kan de grote camper er rustig langs rijden. De auto met caravan kan er ook weer vandoor. Het blijft verbazingwekkend om te zien hoe opgefokt mensen kunnen raken in een bepaalde verkeerssituatie.
Enfin, de oplossing had zich aangediend, het verkeer kwam weer op gang en we konden weer verder. Ik check de laatste berichten omtrent de Walrus en die zijn steeds minder hoopgevend. Waar het op neer kwam was dat de Walrus nog maar heel af en toe kort werd gezien. Het liefst heb je natuurlijk zo’n beest zoals ie eerder vandaag aan wal zat in plaats van een schim ver op zee. Het maakte dan ook niet uit dat we wat oponthoud hadden in Zoutkamp. Als we arriveren bij de sluizen van Lauwersoog treffen we Jeroen en nog een paar anderen. Helaas hadden ook zij nog niks in beeld gehad wat op een Walrus leek. Mogelijk zwemt de Walrus richting de pier van Paesens, dus besluiten we het daar maar te proberen. In Lauwersoog blijft men zoeken. Verder is men ook vanaf Schiermonnikoog nog zoekende.
Vanaf de pier bij Paesens genieten we van Lepelaars, Bontbekplevieren, Steenlopers, jodelende Wulpen alsof het voorjaar is, maar geen Walrus te bekennen, ook hier niet. Wel een dichtbij zwemmende zeehond die er een kort showtje van maakt. Na een tijdje intensief de Waddenzee afscannen geloven we het wel. Ook vanaf elders geen meldingen meer. Nu rijst de vraag: waar en wanneer zal de Walrus weer opduiken in Nederland? of zal het dier heel ver de zee opzwemmen en zich nooit meer laten zien? Laten we hopen op een glorieuze, onvergetelijke herkansing van deze tot de verbeelding sprekende soort.
Jeroen gaat weer naar huis, ik en Siska besluiten Paesens / Moddergat te verkennen. We lopen wat rondjes door het historisch aandoende dorp en genieten van nog wat algemene vogels en vlinders. Ik hoop in een dorpsbosje aan de rand van het dorp stiekem op een roepende Bladkoning, maar kom niet verder dan een Grauwe Vliegenvanger en wat Goudhaantjes. Op de weg terug naar Groningen doen we nog even Anjum aan voor wat boodschappen en genieten bij de sluizen van Lauwersoog nog van een mooie Visarend welke in een dode boom zit op het Egbert Schuldinkeiland. Een mooie afsluiter van een spoedrit dat uiteindelijk toch niet echt een spoedrit werd. Prima middagje aan zee.
NATUURVERSLAVING 