Intro
In 2015 kwam ik in aanmerking met trailrunning, een steeds populairder wordende sport in Nederland. Trailrunning is hardlopen door de natuur, eindeloos rennen door gebieden met onverharde ondergrond en allerlei hindernissen. Denk aan modderige paden, fijn zand, heuvels, smalle bospaadjes, plassen en natte terreinen in combinatie met min of meer extreme weersomstandigheden. Nu is het zo dat ik een natuurvorser in hart en nieren ben en gek ben op hardlopen, de weg naar trailrunning lag dus open voor mij, nog meer natuurbeleving.
Op zondag 20 maart 2016 liep ik mijn eerste trail, aangestoken door vrienden. Dit betrof de vuurtoren trail op Ameland. Ik liep toen de 35 km en vond het een fantastisch mooi evenement. 35 km door de prachtige natuur van Ameland, je zo vrij voelen als een vogel en onderweg zie je veel moois. Hardlopen + natuur, een gouden combi. Later in 2016 volgden nog meer trails, zoals de Vaalserbergtrail (ca 40 km), de Veluwezoom Trail (33 km) en de Hoge Veluwe Trail (42,2 km, mijn eerste marathon).
Afgelopen weekend deed ik voor de 2e keer mee aan de Vuurtoren Trail Ameland en het was weer zeer geslaagd.
17 t/m 19 maart 2017: Vuurtoren Trail Ameland 2017
Op vrijdag 17 maart arriveer ik met vrienden Tim van Leeuwen en Rianne Hulshof in hotel Ameland State bij Nes. Net als vorig jaar lopen we ook dit jaar de 35 km, dit keer in combinatie met de snuffeltrail van 6 km. Als we goed genoeg getraind hebben willen we volgend jaar misschien de 60 km proberen.
Zaterdag 18 maart
Nadat we in de ochtend stevig hebben ontbeten maken we een korte wandeling over het eiland. We bekijken wat planten, mossen en vogels. Ik zie al heel snel een prachtige Jan-van-gent vliegen over zee en wijs Tim en Rianne op de waarneming. Ook zij zien de grote zeevogel vliegen door de verrekijker. Verder zingen er vele Graspiepers, Heggenmussen en zien we een Drieteenstrandloper op het strand voor de golven uitrennen, altijd weer leuke beestjes. Later zie ik nog een Havik in de verte vliegen over het bos.
Om 13:15 starten we met de 6 km snuffeltrail. Het weer is prima, niet al te fris, niet te warm, droog en vrij helder. Ik sta te popelen om te gaan rennen. De eerste kilometer van de trail is over asfalt, vervolgens door het bos rondom de vuurtoren. Dit bos kenmerkt zich door enkele heuveltjes. Vervolgens gaat de trail verder door de heuvelachtige duinen en even later over het strand. Het parcours begint en eindigt zoals alle afstanden in het knusse centrum van Hollum.
Al snel blijkt dat ik in de top 3 ben belandt van de 143 mannen die meededen aan de 6 km snuffeltrail. Ook Tim doet het goed met een 6e plekje en Rianne eindigt zelfs als 1e bij de dames. Een goed begin van een mooi hardloopweekend.
De rest van de dag doen we lekker rustig aan om zo de volgende dag weer opgeladen aan de start van de 35 km trail te staan. Ik ga met Tim nog even Nes in om korstmossen te gaan zoeken. Iedere boom van Nes lijkt bomvol te zitten met korstmossen. Als je even stilstaat bij een boom zul je je verwonderen aan de vele korstmossen en hun mooie kleuren die erop groeien.
Zondag 19 maart
De volgende morgen verloopt een beetje hectisch. Vlak nadat we zijn vertrokken richting Hollum twijfel ik of ik de voordeur van ons appartement goed op slot heb gedaan. We keren snel om en inderdaad, de deur zat niet op slot. Gelukkig hadden we nog een beetje tijd. Bovendien ben je liever te laat voor de start dan dat je later op de dag thuiskomt en blijkt dat er kostbare spullen (telefoon/verrekijker bijv) zijn gestolen.
Maar uiteindelijk staan we ruim op tijd voor de finish. Het is in tegenstelling tot gister allesbehalve aangenaam weer. Bewolkt, een harde wind en regen. Het lijkt een traditie te worden, aangezien het vorig jaar ook regende en grauw weer was. Vanwege de kille weersomstandigheden staan mensen te popelen om te rennen om zo warmer te worden.
De laatste minuten lijken bijna een eeuwigheid, maar stipt om 11:30 klinkt het startschot. Mensen wensen elkaar succes en de trail is begonnen. Onderweg tijdens het rennen spreek ik verscheidene mensen, altijd leuk zulke gesprekjes tijdens een trail. Ondertussen worden we aangemoedigd door groepjes mensen langs het parcours. De eerste 10 km worden snel weggetikt en ik arriveer al snel bij de eerste verzorgingspost. Hier kun je drinken (water/cola) en diverse versnaperingen krijgen (koek/chocola/snoep). Ik neem een stukje chocola en ren meteen verder.
Nu krijgen we vooral stukken duin en strand. Duin op, duin af, kop in de wind, kop uit de wind en een straffe tegenwind op het strand. Zo gaat het een tijdje. Onderweg is het ook genieten van de vele vogels. Naast de talloze Zilvermeeuwen, Kleine Mantelmeeuwen en Kokmeeuwen ook verscheidene Buizerds en een Blauwe Kiekendief. Ook een enkele Veldleeuwerik, Goudhaan, Wulp, Kievit, Scholekster en langs het strand een groepje overvliegende Eiders. Af en toe bovenop de duinen genieten van het uitzicht over de Noordzee en de duinvalleien.
De volgende verzorgingspost is in zicht en we zitten op 19 km, net over de helft van de trail. Slokje water en cola, paar versnaperingen en weer door. Ik voel me geweldig en nog maar weinig spierpijn. Maar we hebben nog 16 km te volbrengen, en dat zal niet zonder slag of stoot gaan, dat staat vast. Er staan onder andere nog flinke stukken strand en paadjes met fijn zand op ons te wachten. Dat is een voordeel als je een bepaalde duurloop voor de 2e keer doet, je weet wat je te wachten staat, hierdoor lijkt het minder tegen te vallen dan vorig jaar.
Onderweg weer enkele leuke gesprekjes met lopers. Na de 27 km is het toch te merken dat het zwaarder wordt. Enigszins gezandstraald met zandkorrels tussen mijn tanden en in mijn schoenen en een kletspoot rijker rennen we weer de duinen in. Dit keer voelt het alsof de duinen een soort toevlucht zijn, want je hebt minder last van de wind. Zo denken veel vogels er ook over, zo ook een paartje Scholeksters die ik ergens tussen het gras zie zitten, nog net zichtbaar. Iedere keer weer toveren die prachtige vogels een kleine glimlach op je gezicht, een zeer welkome afleiding tijdens een trail, je kunt nooit teveel Scholeksters hebben gezien, ze blijven mooi. Ook nu als het rennen even wat zwaarder wordt, bieden vogels troost.
En ja, net als vorig jaar lijkt er even geen einde te komen aan die laatste toch weer pittige kilometers. Op een gegeven moment voelen je benen loodzwaar en zou je stiekem best willen stoppen en ergens in de duinen gaan liggen, uit de harde wind. Aan de andere kant heb je al zoveel doorstaan en lijkt stoppen geen optie. Als je ergens aan bent begonnen wil je ’t het liefst helemaal afmaken. Na (eindelijk) het laatste stukje strand met die tegenwind te hebben gehad rennen we door een stukje duin de dijk op, langzaam weer richting de vuurtoren.
Inmiddels begint het nadat het een tijdje miezerig is geweest opeens harder te regenen. De zon is ons hardlopers vandaag niet gegund. Het stukje tussen de dijk en het vuurtoren-bos zijn vrij slopend. De spierpijn in mijn bovenbenen neemt toe. Maar eenmaal in het bos zijn we er nog niet. We krijgen in en rondom het bos nog enkele uitdagende klimmetjes en heuvelachtige duinen. Even moet ik denken aan Ennio Morricone’s ‘The man with the harmonica’. Maar op een zeker moment is daar weer de ingang van het bos waar je eerder langs bent gekomen en waar een aardige meute de hardlopers stuk voor stuk toejuicht. Nu is het einde toch echt in zicht. Alleen nog die laatste kilometer over asfalt.
Weer terug in de bebouwde kom van Hollum wacht je een warm onthaal door toeschouwers die nu overal langs het parcours staan, je voelt je dan toch wel even een soort held. Eenmaal over de finish ontvang je een medaille en staat er energiedrank, alcoholvrij bier en warme soep te wachten. Mensen, wat een prachtig evenement toch die vuurtoren trail. Het zit erop voor je het weet. Het was wederom zeer geslaagd, moe maar zeer voldaan. Volgend jaar zijn we er zeker weer bij, mits er niks tussenkomt 😉
Mijn dank gaat uit naar de organisatie van de vuurtoren trail. Bedankt voor weer een onvergetelijk evenement.
The man with the harmonica (Once upon a time in the west)
NATUURVERSLAVING 