Mongool in De Biesbosch

Woensdag 11 januari 2017

Er zijn van die soorten die je als vogelaar in het verleden links hebt laten liggen, ondanks dat ze goed te doen waren (twitchbaar). De redenen van het links laten liggen lopen vaak uiteen: geen tijd, prioriteiten, soort komt sowieso in de herkansing of gewoonweg geen zin om een hele reis te maken voor die ene soort die ongetwijfeld in de herkansing komt. Bij mij is de Mongoolse Pieper (“een wat?”) een voorbeeld van deze situatie. Begin november 2015 zat deze soort bij Ridderkerk en werd een hele dag door honderden vogelaars aanschouwd, maar niet door mij. Ik had simpelweg even geen zin, soms heb je dat.

Maar vandaag, 11 januari 2017, zal de datum markeren waarop ik deze soort voor het eerst zie. Dat is mijn gedachte als vroeg in de ochtend blijkt dat de op 8 januari ontdekte Mongoolse Pieper (10e waarneming voor Nederland) in De Biesbosch nog aanwezig is. En zodoende brengt deze vogel mij met het OV van Velp naar Arnhem, van Arnhem naar Utrecht, van Utrecht naar Sleeuwijk alwaar ik een fiets huur bij de enige fietsverhuurder aldaar, en vervolgens tegen de snoeiharde wind in op de fiets naar De Biesbosch.

Als ik Werkendam passeer via de rivierdijk langs de Merwede wordt de fietstocht een uitdaging waarbij ik een paar keer net niet omver wordt geblazen door de harde genadeloze noordwestenwind. Langzaam maar zeker wordt het steeds grijzer en zie ik hoe donkere wolken samensmelten. Dat beloofd weinig goeds, flink doorfietsen maar voor zover dat lukt. Een Torenvalk vliegt moeiteloos voor me uit, enigszins in de dekking van de opgehoogde rivierdijk Krakeenden, Kuifeenden, Wilde Eenden en Wintertalingen, Grote Zilverreiger en enkele Waterpiepers.

En dan opeens blijkt mijn vermoeden helaas juist, het komt met bakken uit de lucht. Terwijl ijskoude regendruppels kletteren tegen mijn hoofd alsof het kleine steentjes zijn, schiet die ene confronterende vraag weer door mijn hoofd. Waar ben ik eigenlijk mee bezig? waar doe ik al die moeite voor? het blijft een beetje gekkenwerk zoveel moeite voor een vogeltje dat helemaal uit koers is geraakt en hier in Nederland terecht is gekomen. Soms moet je hard werken voor een soort en iets voor je liefde en passie over hebben. Immers, het aanschouwen van iets ongewoons en zeldzaams in eigen land geeft toch altijd weer die ene kick, die ontlading en voldoening na het zien van die ene vogel, en je bent weer een mooie herinnering rijker.

De enige optie is doorfietsen tot de plek waar de Mongoolse Pieper zit, ik ben nu toch al nat en koud, veel erger kan het niet worden, toch? Verderop staan 2 auto’s geparkeerd bij een stenen gebouwtje, daar moet het zijn. Na de laatste 100 meters fietsen zet ik mijn fiets tegen een hek op slot en ga in de luwte van het gebouwtje staan. Terwijl ik iets eet en drink komen enkele vogelaars aangelopen die mij erop attenderen dat de Mongoolse Pieper een halfuur geleden voor het laatst is gezien, maar waarschijnlijk i.v.m. de harde regen en wind de dekking heeft opgezocht. Afwachten tot het ophoud met regenen is de enige optie voor nu. Gelukkig is er hoop, verderop kleurt de hemel blauw, dus heel lang zal het niet meer duren voor het opklaart. En ja hoor, na een kwartier is het droog, soort van. De harde wind raast door.

Ik doe mijn verrekijker om en loop rustig naar de plek waar de vogel ergens zit. Het wordt steeds lichter en de regen heeft tot mijn opluchting niet lang stand gehouden. Even hing het zien van deze Mongoolse Pieper en dus mijn eerste nieuwe soort voor 2017, aan een zijden draadje. Als het continu zou regenen is de kans groot dat de vogel in de dekking blijft en zich niet meer toont, en ben je meer bezig met het droog maken van je verrekijker dan met vogels kijken zelf. Soms houdt het op, maar vandaag gelukkig niet, ik ben vastberaden deze soort te zien.

Inmiddels begint de zon te schijnen en drijft de regenbui af naar het zuiden. Terwijl ik even sta te wachten meen ik de Mongoolse Pieper te horen, een vrij typisch roepje dat lijkt op dat van de Grote Pieper. Pas als ik het nog een keer hoor ben ik er zeker van. Echt bevredigend is het nog niet, hopelijk laat de vogel zich ook zien. Al snel komt een handjevol vogelaars  richting mij. Ik loop nog een stukje verder en zie een Witgat opvliegen. Al snel loop ik terug waar ik enkele vogelaars spreek, waaronder Reinoud Vermoolen. Ik meld dat ik de vogel heb gehoord, maar nog niet heb gezien. Net als ik verder wil lopen om een stukje verderop te gaan vogelen, hoor ik samen met Reinoud de vogel roepen, en zien we de vogel een stukje vliegen. Even verderop landt de vogel in het talud, en gaat foerageren. Reinoud zet zijn telescoop erop en zodoende is de vogel mooi te zien.

De overige vogelaars, die verderop staan en ons in eerste instantie niet horen roepen om ze te attenderen op de Mongool, horen ons een tweede keer wel en komen onze kant op. Nu kan iedereen meegenieten van de dwaalgast. De vogel scharrelt op zijn gemak in het gras. Even later lopen we een stukje om de vogel heen om de vogel iets beter te bekijken met beter licht. Een iets te fanatieke vogelaar loopt iets te dichtbij de nog steeds foeragerende vogel, waardoor deze opvliegt en een stuk verderop weer landt, aan de andere kant het Boomgat, een zijriviertje.

Ik besluit even met Reinoud te gaan vogelen, in de hoop de gister ontdekte Humes Bladkoning en een Siberische Tjiftjaf te vinden. Aan de andere kant van het Boomgat zoeken vogelaars verder naar de pieper, maar wordt niet meer gezien (Vandaag 13-01 nog aanwezig). Grote kans dat de vogel op een onoverzichtelijk plekje zit. Reinoud gaat op een gegeven moment weg waarna ik verder vogel. Zo uit de wind en met een zonnetje erbij is het erg prettig vogels kijken en zijn vogels ook beter op geluid waar te nemen. In de Noordwaardpolder vele Knobbelzwanen, Grauwe Ganzen, Meerkoeten, Wintertalingen, Blauwe Reigers en een enkele Grote Zilverreiger. Watersnip overvliegend, Witgat opvliegend en een Houtsnip. Vanuit bos roepen Goudhaan, Winterkoning, Staartmees, Gaai, Keep, Grote Bonte Specht en de al een tijdje aanwezige Siberische Tjiftjaf. Ergens dichtbij roept een IJsvogel, zien doe ik ‘m niet. Ergens verderop vanuit het riet Waterral en Rietgors roepend. Terwijl ik langzaam terugloop hoor ik de Humes Bladkoning een paar keer duidelijk roepen. Het geluid lijkt te komen uit het stuk bos aan de andere kant de rivier, waardoor een zoektocht op het moment lastig is. In het stukje bos waar ik sta niks kunnen vinden.

Ik neem er genoegen mee, het is meer dan mooi geweest. Een middagje vogelen dat bijna letterlijk in het water dreigde te vallen werd uiteindelijk een geslaagde middag met de eerste nieuwe soort voor 2017 in de pocket, #405. Met een snoeiharde wind in de rug dit keer en een brede glimlach op mijn gezicht fiets ik terug naar Sleeuwijk. In het voorjaar maar eens terugkomen in dit fraaie stukje natuur.