Overladen door V-formaties in een zonovergoten Limburg

Uit de oude doos, 8 maart 2011;

Op maandagavond 7 maart 2011 sta ik aan de telefoon met Michiel Poolman. Na wat aarzeling en overdenkingen volgt eindelijk een beslissing. Iets wat we al een tijdje van plan zijn te gaan ondernemen, wordt omgezet in realiteit. Tijdens de paar dagen durende voorjaarstrek van kraanvogels een dagje naar Limburg, om dit fascinerende fenomeen met eigen ogen te bewonderen.

De volgende dag zit ik al vroeg in de trein van Leeuwarden naar Zwolle. In Meppel stapt Michiel op de trein. Een flink aantal stations verder stappen we in Nijmegen over op de langdradige veolia-stoptrein die ons naar Roermond brengt. Het is een fantastisch mooie zonnige voorjaarsdag, als we vandaag geen kraanvogels te zien krijgen, weet ik het ook niet meer. Kraanvogels vliegen ieder voorjaar vanuit Zuid-Europa (Spanje, Frankrijk) naar Scandinavië om daar te gaan broeden. Eind februari/begin maart is de trekpiek (Periode waarin het gros van de kraanvogels de oversteek maakt). Indien de wind gunstig staat, met andere woorden een oostenwind, is de kans groot dat een aanzienlijk deel van de kraanvogels over Zuidoost-Nederland trekt (Limburg, Brabant, Achterhoek, Twente, Oost-Drenthe voornamelijk).

Terwijl we in de trein zitten kijken we uit naar de eerste groep vliegende kraanvogels. Het duurt niet lang of Michiel ziet een lange ‘V-vormige’ sliert aan grote vogels vliegen even voor Venlo. We ritsen onze verrekijkers tevoorschijn en bekijken uitvoerig de groep. Ja hoor, zeker weten kraanvogels, kan niet missen. Een aantal mensen die bij ons in de treincoupé zitten, kijken ons enigszins verward aan. Een mooi begin van de dag.

In Venlo nemen we een kijkje bij de kuifleeuweriken die daar (destijds, inmiddels verdwenen) steevast hun plekje hebben bij een benzinepomp. Deze vogels weten we al snel te vinden, twee vogels foerageren op de grond in de directe nabijheid van het pompstation. Echter, we moeten strak de lucht in de gaten houden. Een groepje van 4 thermiekende buizerds en een havik trekt als eerste onze aandacht. Terwijl ik wegloop van Michiel om te proberen de kuifleeuweriken te platen met mijn telefoon (kansloos), wordt ik meteen teruggeroepen: “Jo Willem, er komt een hele groep onze kant op, je hoort ze al roepen!“.

En zo worden we binnen enkele minuten overladen met groepen kraanvogels. Ze lijken plotseling vanuit alle windrichtingen te komen, en zijn fantastisch mooi te bekijken, een prachtig gezicht. De typische roep, die vaak omschreven wordt als een ‘trompet-achtig’ geluid, zorgt voor een kippenvel-moment. En dan ook nog het stukje romantiek wat deze vogels tot verre, soms zeer onaangename trektochten aanzet. Sommige groepen blijven boven onze hoofden cirkelen om meer hoogte winnen, en verdwijnen al snel uit beeld om te verdwijnen als kleine zwarte stipjes in een blauwe horizon. De koek lijkt na 10 minuten op, maar er vliegen nog 2 ‘achterblijvers’ roepend over, alvorens we de bus instappen. Uiteindelijk onderscheiden we negen groepen kraanvogel met een eindtotaal van +/- 1600. Een nieuw persoonlijk record qua aantallen kraanvogels op één dag is voor ons beide een feit.

We reizen vervolgens af naar Maastricht. Terwijl we overstappen in Roermond op de intercity naar Maastricht een groep van +/- 80 kraanvogels overvliegend. In Maastricht nemen we een kijkje in de Hoge Fronten, een uniek stukje urbane natuur. Hier zien we naast de eerste muurhagedissen voor ons dit jaar, ook meerdere groepen kraanvogels overvliegen, zij het een stuk hoger dan de groepen die we eerder hebben gezien vandaag. Uiteindelijk komen we op +/- 300 vogels uit, het blijft een fraai gezicht die karakteristieke V-formaties en het geluid dat de vogels maken.

En dan wordt het tijd om weer de trein terug naar het noorden te pakken, aangezien we nog een lange reis voor de boeg hebben. Ter hoogte van het Brabantse Vierlingsbeek zien we nog een laatste grote groep kraanvogels vanuit de trein vliegen, naar schatting zo’n 70 stuks.

Overdonderd door het ‘kraanvogel-geweld’ van vandaag, al die V-formaties, met nog steeds dat typische ‘trompet-geluid’ dat door onze hoofden spookt, kijken we met een zeer voldaan gevoel terug op een onvergetelijke dag. En onvergetelijk is ie zeker, want terwijl ik dit blog schrijf kan ik me deze dag, welke 5 jaar geleden plaatsvond, tot in de kleinste details herinneren.