Het kan altijd erger, dat is een feit. Stel je voor hoe het zou zijn om de Noordse Waterlijster in 2010 te hebben moeten dippen, nadat je er vele uren voor hebt moeten reizen en hebt moeten wachten op dat ene verlossende moment dat voor hetzelfde geldt nooit was gekomen. Dat had flink pijn gedaan, dat is een feit, maar gelukkig kwam het goed met die zeldzame Amerikaanse dwaalgast. Vandaag hadden we helaas minder geluk, het was flink dippen vandaag, de op 1 december door Mariët Verbeek ontdekte man Witkopgors in Limburg was vandaag in geen velden of wegen te bekennen, maar ach, het kan altijd erger.
Op pakjesavond wordt ik om 21:00 opgepikt in Velp door mijn vaste vogelkameraad Folkert-Jan Hoogstra, en rijden we vervolgens naar Wageningen, waar we de nacht zullen doorbrengen bij Gijs Baller, en dan de volgende morgen als drietal richting Broekhuizen (Noord-Limburg) te rijden. Folkert Jan en ik slapen op de verlichte gang van de studentenflat waar Gijs woont, maar ik leg me daar maar letterlijk bij neer, Folkert Jan verkast naar de keuken om daar de nacht door te brengen. Om een lang verhaal kort te maken: de nacht verliep niet zo prettig als ik had gehoopt en zo wordt ik dus een paar keer wakker, besluit ik op de bank in de huiskamer te gaan liggen die toch niet zo lekker lag als ik hoopte, en plof ik weer op het matras in de nog altijd verlichte gang. Nou ja, soms moet je ergens iets voor over hebben, in dit geval een prachtig mannetje Witkopgors, de eerste waarneming sinds jaren in Nederland.
Zondagochtend 6 december, 06:45. Het is Folkert Jan die door de gang roept dat we snel moeten opstaan en ons klaar moeten maken voor de reis naar Limburg, want we hebben ons verslapen, 06:00 opstaan was het plan, en dat was lekker mislukt. Maar uiteindelijk komen we alsnog ruim op tijd aan bij de Laag Veldweg in Broekhuizen, net als het licht wordt. Het doel is om de vogel bij het eerste licht te zien, aangezien dat eerder succesvol bleek bij andere vogelaars. De vogel zal vast op het door vogelaars gestrooide voer afkomen, samen met andere gorzen, vinken en andere kleine vogels, dachten we. Niet dus, het was dippen, het was hopen op de verlossing die uiteindelijk niet kwam, alles tevergeefs.
Uren gaan voorbij, geen Witkopgors te bekennen, af en toe even een bleek ogende Geelgors die voor een beetje spanning zorgde. Het was één grote rollercoaster van emoties van wat zich daar vandaag afspeelde in Broekhuizen. Hoop, stress, spanning, frustratie, verlangens, teleurstelling en zelfs een vleugje blijdschap, want af en toe vloog er een IJsvogel voorbij, of ging er ééntje mooi dichtbij zitten. Of die ene Grote Zilverreiger die plots was opgedoken als een wit spook op een saaie, donkere akker, en daar als een standbeeld stond. En wat te denken van die Appelvinken, Goudvinken, Veldleeuweriken, Kneutjes en Putters om ons heen? Ook leuk toch? Natuurlijk, al was het niet hetgeen waar je uiteindelijk voor kwam, het is beter dan niks en het vulde de leegte van de Witkopgors die zich niet liet zien toch een beetje op. Het had veel erger gekund, een dag waarop er helemaal geen vogel te bekennen zou zijn, stel je eens voor. Zelfs geen kraai of duif, imagine… vogelaars weten wel wat ik bedoel, zo’n soort van grauwe dag met alleen maar regen, wind en meer van dat soort ellende. Ja, en of, we hadden het vandaag zoveel slechter kunnen treffen.
Om 13:30 is er even paniek terwijl we in de auto een rustmomentje pakken na al het zoeken en staan in die harde wind. Er wordt geroepen, in de verte zwaaiende armen en rennende mensen. Dan doe je maar één ding: snel die auto uit en ook gaan rennen, zo snel als je kunt. Het kan niks anders zijn dan dat de vogel is teruggevonden. Na een snelle sprint op schoenen die niet gemaakt zijn om op te rennen, zijn we binnen twee minuten op plaats delict: er wordt meteen verhaal gehaald bij August van Rijn, de betreffende waarnemer. Vogel zou kort gezien zijn, geland in een bosje, waarneming lijkt zeker. Maar opnieuw: seconden, minuten, kwartiertjes, halfuurtjes en uurtjes gaan opnieuw voorbij. Niks wat ook maar op een Witkopgors lijkt, is te bekennen. Wel weer groepjes Geelgorzen, Putters, een roepende Goudvink, terwijl achter ons een mannetje Sperwer komt opdagen, even later zelfs het grotere neefje, een Havik.
We bevinden ons nu wel op een slaapplaats waar veel vogels de beschutting opzoeken, zodra de schemer valt, dat geeft nog een laatste strohalm, dat de Witkopgors net als gister met het laatste licht zich alsnog laat zien. Maar helaas, opnieuw ijdele hoop, 17:00 is het uiteindelijk pikkedonker, en is het praktisch onmogelijk om zelfs een Geelgors van een Vink te onderscheiden, laat staan dat we vandaag nog een Witkopgors te zien krijgen. En zo gaan een stuk of 70, 80 vogelaars vandaag naar huis zonder een Witkopgors te hebben gezien. Heel jammer, maar wel te verwachten, aangezien de vogel de afgelopen dagen ook al lastig bleek, en soms maar enkele seconden goed te zien was. Er waren vandaag zelfs mensen die de Witkopgors al 4 of 5 keer gedipt hadden. Zo zie je maar weer, het kan altijd erger. Dippen, het hoort af en toe bij het vogels kijken en twitchen. Vooruit kijken en hopen op een herkansing. Maar, ondanks dat we geen Witkopgors hebben gezien, hebben we toch een leuke en vooral gezellige dag beleefd, met toch nog wat eerdergenoemde troostprijsjes.
Wordt vervolgt?
NATUURVERSLAVING 