Twitchen is gekkenwerk, twitchen met het openbaar vervoer is nog meer gekkenwerk. Twitchers (Soortenjagers) zijn gek, idioot, niet goed snik, bespottelijk, getikt, het zijn rare vogels. Ik had altijd maar mijn bedenkingen bij die mensen die overal maar naartoe jakkeren om zo’n bijzonder vogeltje te bekijken. Ongeveer 6 jaar geleden kwam hier drastisch verandering in, en sloegen die bedenkingen om naar interesse en bewondering. We gaan even terug naar oktober 2009.
“Taigastrandloper“, het zal wel. In 2009 was dat voor mij slechts een woord met weinig betekenis. In de uiterwaarden bij Zwolle was zo’n vogeltje ontdekt, scheen heel bijzonder te zijn, het zal wel, het is wel leuk voor de mensen die zo gek en fanatiek zijn om speciaal naar Zwolle af te reizen om dat kleine beestje met eigen ogen te aanschouwen. “Taigastrandloper, het is maar een woord, ooit bedacht door bepaalde wetenschappers ofzo”.
Zondag 25 oktober 2009: ik moest er maar aan geloven. De eerste keer dat ik een lange reis zou maken, alleen om een of ander zeldzaam vogeltje te bekijken, een eerste keer twitchen, ach, ik was altijd al in voor avontuur en spanning, op naar Zwolle dus. Een paar dagen eerder leerde ik Folkert Jan Hoogstra kennen via Robert Pater, die toentertijd bij mij op school zat in Meppel, en net als mij de opleiding bos- en natuurbeheer deed. Voordat we (Ik, Folkert Jan en Robert) koers maken richting Zwolle gaan we een pitstop maken in Leek, waar een Hop zich verschanst in een nieuwbouwwijk. “Die zou ik écht heel graag willen zien”, dus kijk ik Folkert Jan en Robert even heel lief aan (Zij waren eerder al wezen kijken bij de Hop) maar er nog wel een keer langs wouden gaan, immers is de Hop één van de mooiste vogelsoorten die je kunt zien in Nederland, en doet het menig vogelaarshart sneller kloppen. Het is een kwestie van ophalen, want de vogel laat zich weergaloos bekijken in een tuin, gaaf! mijn eerste Hop ooit is een feit. Wat een kick geeft het zien van zo’n mooie soort zeg, wat een vreugde, genot en voldoening, heerlijk. Ik weet enkele plaatjes te schieten met mijn telefoon door de verrekijker.
Al snel zitten we op de snelweg richting Zwolle. De vogel schijnt alweer gezien te zijn, en Folkert Jan trapt het pedaal nog maar eens extra goed in. Mij doet het vooralsnog niet veel, die Taigastrandloper is voor mij gewoon zoals alle strandlopers, een wit, rond bolletje met veertjes en een paar pootjes. Bovendien ben ik al dik tevreden met die mooie Hop, al is een Hop qua zeldzaamheid niks vergeleken met een Taigastrandloper, die is nog maar een paar keer in Europa waargenomen, dit zou de 6e Taigastrandloper ooit voor Europa zijn, en een nieuwe vogelsoort voor Nederland, en dat geeft toch stof tot nadenken. Hoe is zo’n klein vliegend propje hier in vredesnaam beland? in de ANWB-vogelgids lees ik later dat deze vogel inderdaad pas de 6e waarneming voor Europa betrof, en dat de soort normaal gesproken naar het verre oosten trekt om daar vervolgens te overwinteren. Dan was deze vogel akelig ver uit de richting, een echte dwaalgast.
Enfin, ergens in de middag arriveren we bij de Zwolse Vreugderijkerwaard en haasten we ons richting de dijk, waar een flinke rij aan vogelaars staat opgesteld met telescoop en al. Al snel worden we gewezen op een evenals aanwezige Gestreepte Strandloper, het in Nederland zeldzame, maar jaarlijks aandoende Amerikaanse neefje van de Taigastrandloper. Dan is er paniek, de Taigastrandloper wordt weer gezien, en al snel kunnen ik, Folkert Jan en Robert de vogel mooi zien door de telescoop. Alsof er niks aan de hand is, foerageert de zeldzame steltloper driftig heen en weer. Of ie ooit weer de weg terug heeft gevonden naar zijn oorspronkelijke thuis is maar de vraag, we zullen het nooit weten. Feit is dat de mensen die speciaal naar Zwolle waren afgereisd destijds met glimmende ogen hebben genoten van deze extreem zeldzame dwaalgast, een “once in a lifetime”-soort om in Nederland te zien te krijgen. Niemand die je deze unieke waarneming nog afneemt, een gouden herinnering om als vogelaar zijnde nooit te vergeten.
Het met eigen ogen zien van deze Taigastrandloper kon weleens de veroorzaker geweest zijn van mijn besmetting met het “twitch-virus”, een virus waar tot op heden nog geen geneesmiddel voor is 😉 Gekkenwerk, dat is het.
Links:
NATUURVERSLAVING 