Soms zit het even tegen, soms zit het mee, iedereen kent het. Zaterdagavond 31 januari verzwikte ik mijn linkerknie tijdens een avondje in de kroeg. Een flinke pijn was het gevolg, dit kon niet goed zijn dacht ik, het was lang geleden dat ik zo’n stekende pijn voelde. Met een biertje in mijn hand strompelde ik naar buiten om maar even wat frisse lucht te happen en te gaan zitten. Het leek mee te vallen, totdat ik de volgende zondag wakker werd. Ik merkte dat ik mijn linkerbeen amper vanuit bed kon optillen, en dat het een flinke uitdaging was om normaal te lopen zonder pijn te lijden. Ik kon mijn linkerbeen niet buigen, mijn linkerknie zat volledig op slot. Al bij de geringste beweging met mijn linkerbeen ontstond hevige pijn. Omdat ik nog nooit knieletsel had opgelopen besloot ik “Dokter Google” maar eens te raadplegen met wat er mis kon zijn. Bij het trefwoord “kniepijn” werd ik al snel doodgegooid met nuttige informatie. Ik kwam terecht op een site met een lijst van veelvoorkomende knieklachten. Daar zag ik nogal wat knieklachten met symptomen staan die me toch wel nerveus maakten. Onder andere dat de meniscus gescheurd kan zijn als de knie op slot zit, en er hevige pijn optreed bij het buigen van het been. Het zal toch niet zo zijn dat mijn meniscus gescheurd zou zijn? dat zou namelijk betekenen dat ik maandenlang niet zou kunnen hardlopen, verschrikkelijk. Maar laten we niet te overhaast conclusies trekken, eerst maar een huisarts raadplegen.
Maar zover kwam het niet, integendeel. Die zondagavond kwam ik erachter dat ik gewoon kon fietsen, en dus mijn linkerbeen toch enigszins flexibel was. De daaropvolgende dagen ging het tot mijn grote opluchting steeds beter. Maar eerlijk is eerlijk: ik voelde me die zondag wel een klein beetje gehandicapt aangezien ik met moeite kon lopen. Zodoende, dat ik iedere ochtend in die daaropvolgende dagen met een euforisch gevoel wakker werd als ik merkte dat ik weer beter kon lopen, en de pijn afnam, kleine geluksmomentjes (Wie weet kon ik al snel weer hardlopen?). Ik besloot mijn bezoek aan de huisarts maar te laten voor wat het was, gezien de vooruitgang.
Maandag 2 februari werd in de middag via Dutch Bird Alerts en waarneming.nl een Grijze Junco vanuit Groningen gemeld. De Grijze Junco is een Amerikaanse zangvogel die incidenteel als dwaalgast in Europa wordt aangetroffen. In Nederland was deze soort pas één keer vastgesteld, in februari 1962 was dat, 53 jaar geleden! meer dan een halve eeuw geleden en nu ergens in een tuinencomplex in de Groningse wijk Beijum. Wat te doen? ik had die maandag belangrijke dingen ingepland en had eigenlijk niet zo’n zin om helemaal vanuit Velp naar Groningen te gaan. Er vanuit gaande dat de Grijze Junco voorlopig blijft (Overwinteraar, is vaker zo met dwaalgasten in de winter), besluit ik uiteindelijk om niet te gaan, en af te wachten tot de volgende dag. Achteraf een goede keuze, aangezien de Grijze Junco zich op deze dag na 16:00 niet meer had laten zien. Was ik gegaan, was ik de vogel misgelopen, weer een klein geluksmomentje.
Dinsdag 3 februari is de Grijze Junco al vroeg weer gemeld, en is dus nog aanwezig zoals ik had verwacht. Ik besluit om 10:30 de trein te pakken, de reis is voorbij voor ik het in de gaten heb, en arriveer zo’n 2,5 uur later in de Noord-Groningse wijk Beijum. Na een paar minuten lopen vanaf de bushalte arriveer ik in het volkstuinencomplex waar de Grijze Junco zich ophoudt. Er staan al 60-70 vogelaars met telescopen, verrekijkers en fotocamera’s in de aanslag. Ondanks dat het een niet al te groot volkstuincomplex betreft, blijkt het verbazingwekkend lastig om de Grijze Junco te zien te krijgen. Het is nogal een rommeltje in de tuintjes, overal ligt wat, en de aanwezigheid van kleine schuurtjes, struiken etc. belemmeren het zicht op de tuintjes. Echter, na een klein kwartiertje wachten en een paar keer de vogel te zijn misgelopen heb ik de vogel dan toch uiteindelijk fraai in beeld, heerlijk die opluchting, heerlijk zo’n geluksmomentje. De vogel foerageert op de grond, en vliegt na een minuut op, om elders in de tuintjes neer te ploffen op een plek waar ie niet te zien is voor de vele vogelaars. Na een dik halfuur zie ik de vogel weer een paar tellen zitten in een fruitboompje. Hierna besluit ik weer terug naar huis te gaan, aangezien ik dik tevreden ben met de waarneming. Mijn 388e vogelsoort in Nederland is een feit, en weer een stapje dichter bij de magische 400 soorten.
Ook leuk tijdens het wachten op de Grijze Junco waren 21 overvliegende Pestvogels, die al roepend over de tuintjes richting noord vlogen, een leuke bonussoort. Daarnaast waren 12 cirkelende Buizerds in de thermiek ook een leuke aanvulling op deze zonnige winterse dag, net als de eerste zingende Zanglijster (Vroeg dit jaar!) voor 2015.
Vermeldenswaardig is nog dat de Grijze Junco mijn 4e Amerikaanse zangvogel in Nederland betreft, na Baltimoretroepiaal (Januari 2010, Alkmaar), Noordse Waterlijster (September 2010, Vlieland) en Roodborstlijster (April 2014, Castricum). Oh ja, bijna vergeten, vrijdag 6 februari kon ik alweer hardlopen, gelukkig.
NATUURVERSLAVING 