Twitchen, oftewel soortenjagen, eigenlijk is het gewoon gekkenwerk. Een Oosterse Vorkstaartplevier in Zeeland, verstand op nul en GAAN, want NU is de kans, herkansing ZEER onzeker, want niet vaak waargenomen in Europa. Een Noordse Waterlijster op Vlieland, vogelend Nederland is in paniek. Het is al vaak gebeurt bij mij, uren reizen voor die paar minuten genot, die paar minuten waarin je de vogel mooi of minder mooi te zien krijgt. Maar we praten wel over enkele bijzondere minuten. Enkele minuten die stress, spanning, onzekerheid als het ware omtoveren in opluchting, ontspanning en zekerheid, soms gevolgd door gejuich, schoudergeklop, omhelzingen en dansjes die voortkomen uit een gevoel van euforie, misschien hetzelfde gevoel dat je krijgt bij het winnen van een geldprijs of een potje schaken dat vele uren in beslag heeft genomen.
Dinsdag 23 september gebeurde een soortgelijk iets als hierboven beschreven, alleen reisde ik in plaats van een paar uur maar enkele minuten om een leuke soort te zien, en heb ik een uur genoten van de vogel in kwestie, ook al bleef het bij roepjes, zonder ook maar een glimp op te vangen van de vogel zelf. Matthias Koster ontdekt op steenworp afstand van mijn woonadres in Velp een Bladkoning, een soort die in het najaar vooral langs de kust wordt aangetroffen. Voor een leek zal een Bladkoning niet meer zijn dan een groenbruin propje met wat vleugels, pootjes en een snaveltje. Voor een vogelaar betekent het net iets meer: een fraai beestje afkomstig uit Siberië, en dat overwintert ergens in Azië, en in Nederland de status zeldzaam (is een rode soort op waarneming.nl) heeft.
Dat werd dus een klein stukje fietsen want, een Bladkoning zo ver in het binnenland smaakt naar meer. Rustig fietsen want, geen nieuwe soort voor me. Matthias ontdekte de vogel vanuit zijn huis aan de Zuider Parallelweg. De vogel had zichzelf prijsgegeven door luidkeels te roepen. Een typisch “tsie-wiet”, “tsie-wiet”, of “swiest” of “tsoIEST” zoals de ANWB vogelgids het omschrijft, het blijft een subjectief iets, het omschrijven van een vogelgeluid, zo dacht Bert Visscher er ook over.
Enfin, bij aankomst op de Gravin Adalaan, waar de vogel voor het laatst is gesignaleerd, staat een handvol vogelaars, waaronder Matthias zelf. Daarnaast ook andere bekende gezichten. De tuinen van de Zuider Parallelweg en Gravin Adalaan zijn rijk aan struiken en bomen zoals Kastanjes, Sparren en Esdoorns, ideale omstandigheden voor een Bladkoning om zich goed te verstoppen. De omstandigheden om het voor vogelaars lekker spannend te maken. Totdat het beestje roept, en het erop lijkt dat de vogel ergens verderop in een achtertuin bevindt. De groep vogelaars, waaronder ikzelf, verplaatsen zich naar de achtertuin van het studentenhuis waar Matthias woont.
Na en tijdje te hebben gewacht laat de vogel zich een paar keer goed horen, en heeft iedereen iets van de vogel meegekregen. De vogel laat zich op dat moment echter niet zien, en zal ergens hoog in de bomen vertoeven. We wachten nog een tijdje, maar de vogel laat zich uiteindelijk niet zien. De ene heeft iets meer van de vogel gezien dan de anders. Het blijven lastige beestjes die Bladkoninkjes, of beter gezegd “blako’s” in de vogelaarswereld. Het was in ieder geval een gezellig gebeuren, in het altijd pittoreske Velp.
NATUURVERSLAVING 