Bij de meeste mensen zal er wel een lampje gaan branden; een ontmoeting met moeder natuur die je voor de rest van je leven waarschijnlijk niet zult vergeten… Een ontmoeting die emotioneel iets met je doet. Nu heb ik als natuurvorser al veel moois mogen ontmoeten tijdens mijn vele bezoekjes aan moeder natuur. Één van die ontmoetingen die zeker in de top 5 staat van de meest bijzondere, zijn wel ontmoetingen met een blauwe flits, die in de meeste gevallen maar enkele seconden duurt. Ik heb het hier natuurlijk over de IJsvogel, die overigens als de dood is voor ijs.
Ik was 16 jaar toen ik mijn eerste IJsvogel zag, dit was op 16 augustus 2005; op vakantie langs de Overijsselse Vecht, even ten oosten van Ommen. Het is een mooie zomerse dag. De ochtend had ik spendeert aan het zoeken naar reptielen op de Lemelerberg. In de loop van de middag kom ik terug bij de tent en besluit ik onder het genot van een vogelboekje te lunchen. Ik had toendertijd een heel klein verrekijkertje die ik zo in mijn broekzak mee kon nemen. Ik keek zo nu en dan naar een Torenvalk, die elke dag vanaf de tent jagend was te zien boven een weiland, en vaak terugkwam op een paaltje om zijn hapje te verschalken. Zo ook nu, daar hing ie weer ‘biddend’ in de lucht, op zoek naar prooi. Op een gegeven moment vliegt de vogel uit beeld en besluit ik maar te genieten van de snel stromende rivier. Dan valt mijn oog op een pijlsnelle blauwe flits, die in rechte lijn laag over het water scheert. De eerste paar seconden stapelen vraagtekens zich snel op in mijn hoofd, maar al snel realiseer ik me dat ik zojuist getuige was van een langsvliegende IJsvogel. In een fractie van enkele seconden zie ik de vogel door de enigszins vage lenzen van mijn kleine verrekijkertje verdwijnen. Helaas bleef het hier bij, maar mijn eerste IJsvogeltje was een feit. Dol enthousiast spendeerde ik de laatste dagen van mijn vakantie veel tijd door dicht bij de rivier. Zo kon ik uren zitten aan de oever… verrekijkertje bij de hand, eten en drinken mee, vogelboekje mee. Desondanks bleef het bij deze plotselinge, snelle ontmoeting. Wel had de IJsvogel enige fascinatie bij mij verwekt.
Na deze waarneming duurde het anderhalf jaar voor ik weer een IJsvogel zou zien, maar dit was nog steeds niet echt een bevredigende waarneming. Want nog steeds heb ik niet uitvoerig kunnen genieten van deze schitterende soort. Ik wist dat er ooit een moment zou komen dat ik een IJsvogel mooi zou kunnen bekijken, ik had enkel geduld nodig. Op 11 januari 2008 brak mijn “IJsvogel-moment” aan, het gebeurde midden in het drukke Meppel. Ik liep bij school weg toen ik stomverbaasd een IJsvogel zag opvliegen die gelijk weer op een tak ging zitten. Dit alles gebeurde op 10-15 meter afstand, een verrekijker was niet eens nodig. Dan vliegt het beestje weg en laat mij in verbazing achter. Ik blijf nog enkele minuten staan, maar de IJsvogel houdt het voor gezien. Best grappig dat een IJsvogel deze plek midden in de stad had uitgekozen als plek om te vissen. In de sloten rondom het schoolgebouw zijn ooit goudvissen uitgezet. Inmiddels zal de populatie goudvissen wel uitgeroeid zijn.
Nu anno 2012, kan ik zeggen dat ik al veel, zeg maar gerust zeer veel IJsvogels heb gezien. Soms in een flits, soms bijzonder fraai. Soms midden in de natuur, soms midden in de stad. Maar nog steeds doet een IJsvogel iets met je, het heeft iets magisch. Het klinkt misschien een beetje raar, maar een IJsvogel vrolijkt je leven op. Het maakt niet uit hoe vaak je een IJsvogel tegenkomt, als je een IJsvogel hebt gezien, kan je dag niet meer stuk. Je zou het een stukje geluk kunnen noemen. Een blauwe flits zal nooit gewoon worden.
NATUURVERSLAVING 