Hoe een rustige, saaie maandag kan eindigen in een ware euforie…
Nog niet wetende van wat er komen gaat zit ik in de trein tussen Leeuwarden- en Heerenveen rustig mijn spits-krantje te lezen. Uiterst geconcenteerd lees ik het politieke nieuws als plots mijn telefoon begint te piepen; het is een sms’je, van Michiel Poolman.
Als ik het bericht lees stapelen de vraagtekens zich in mijn hoofd snel op, Het bericht luidt als volgt; “Langstaartklauwier what the fuck!? met foto’s bij de waarneming”; Ik kan mijn ogen niet geloven, staat er nou écht Langstaartklauwier in het bericht? Ik bel Michiel gelijk op om verhaal te halen. “Het is er echt één”. Ik krijg te horen dat de vogel zich bij Den Helder bevindt, op de Oude Vuilnisbelt. Ik krijg zowat een heuse hartverzakking. Het zal ook wel weer niet, denk ik bij mezelf, met in mijn hoofd de achterliggende gedachte dat eerder dit jaar op dezelfde plek ook een zeldzame Roodkopklauwier verbleef, en vorig jaar iets ten zuiden van de plek een zeer zeldzame Daurische Klauwier. Laatstgenoemde soort heb ik ook met eigen ogen mogen aanschouwen destijds. Nog amper bekomen van de schrik, besef ik me tevens dat dit gelijk een nieuwe vogelsoort voor Nederland is. Zelfs Europees gezien is dit een extreme zeldzaamheid met slechts drie gevallen; ééntje voor Denemarken, Schotland- en Zweden. Deze vogelsoort hoort in deze tijd van het jaar naar verre oorden zoals India en Sri Lanka te trekken, dus dit betreft een megazeldzaamheid, een extreme dwaalgast. Dit betekent ook gelijk dat als de vogel nog een dagje blijft, er weleens vogelaars uit alle uithoeken van Europa naar Den Helder afreizen om de soort te zien. Ik vraag Michiel of hij ook van plan is vandaag naar Den Helder af te reizen, maar heeft het helaas te druk met school. “Als de vogel nog even blijft, wil ik er wel heen deze week”, aldus Michiel. We beëindigen ons gesprek.
Maar dat risico ga ik niet nemen, integendeel, na een snelle brainstorm stap ik bij aankomst in Heerenveen direct de trein uit, om weer terug te keren naar Leeuwarden. Jammerlijk moet ik in Heerenveen wel een halfuur wachten op de trein, waardoor kostbare tijd verloren gaat. Immers, de wintertijd is net begonnen hetgeen betekent dat het 17:15-17:30 donker zou moeten zijn. Nu maar hopen dat ik in Leeuwarden een goede aansluiting op de bus richting Alkmaar heb. Met knikkende knieën wacht ik gestrest op mijn trein. Mijn spits verder lezen lukt ook al niet meer, het enige waar ik nog aan kan denken is de Langstaartklauwier- en de hoop dat het allemaal nog haalbaar is met het OV. De 30 minuten wachten op de trein leken wel 30 uren, pfff… Dit waren misschien wel de langste 30 minuten van mijn leven. De vreugde is dan ook groot als ik de trein zie aankomen. Als ik net ben ingestapt, besluit ik Nico Schavemaker te bellen, om te kijken of hij ook al op de hoogte is van de bijzondere ontdekking bij Den Helder. Toevallig keek ie net op waarneming.nl. Aangezien ik al een poosje zonder mijn ‘Samsung Galaxy met alles erop en eraan’ zit, vraag ik of Nico mij wat referentiepunten kan geven zodat de kans groter is om de goeie weg te vinden. Gelukkig ben ik al wel een beetje bekend in Den helder en omstreken. Na de naam van de exacte locatie (‘Donkere Duinen’) genoteerd te hebben, geeft Nico een soort van routebeschrijving door. Ik besluit na aankomst in Den Helder wel te kijken hoe ik verder moet. Na een aardig gesprek hangen we op, en ben ik alweer halverwege met de trein.
Blij weer aangekomen te zijn op station Leeuwarden, haast ik me snel naar het busstation en bekijk ik vlot het bussen-vertrekschema. Ik mag van geluk spreken, over exact 4 minuten vertrekt mijn bus! En al snel zit ik in de q-liner 350 richting Alkmaar, op weg naar busstation Den Oever. Daar aangekomen kan ik gelijk overstappen op de bus naar Den Helder. Ook kom ik een bekende vogelaar tegen, het is Jeroen Breidenbach. Hij is uiteraard hetzelfde van plan als ik, en neemt ook de bus naar Den Helder. Na onderweg wat gepraat te hebben, komen we voor we het weten aan in Den Helder. De berichtgeving is positief: Dutch Birding om 15:15; “Vogel nog steeds erg fraai in beeld in het zonnetje”. Dat geeft wel zo’n lekker gevoel!
Snel stappen we bij de bushalte de bus uit, en lopen we richting de Donkere Duinen, gelegen ten Zuidwesten van Den Helder. Eerst lopen we samen, later scheiden we onze wegen, aangezien Jeroen een OV-fiets heeft, en zo snel mogelijk naar de vogel toe wil, logisch natuurlijk. En zo loop ik alleen verder, in de hoop dat ik het een beetje kan vinden zonder navigatie. Het loopt helaas ietsje anders, ik raak namelijk totaal de weg kwijt. In het begin kom ik nog ‘paddenstoelen’ en verwijsbordjes met daarop Donkere Duinen aangegeven tegen, maar op een gegeven moment niet meer. En zo komt het dat ik uiteindelijk kilometers om Den Helder heen ben gelopen. Gelukkig heb ik de steeds lager staande zon nog als navigatie, zolang ik die volg kom ik er wel, gewoon richting het westen aanhouden. Als ik eerst langs een industrieterrein ben gelopen, kom ik tot mijn verbazing weer uit in een woonwijk, en vraag ik me af waar ik nu weer ben beland. Ik besluit terwijl ik gestaag doorloop een aantal mensen de weg te vragen, wat toch geholpen heeft achteraf. De laatste die ik vroeg welke kant ik op moest, antwoordde met: “Je moet naar de Donkere Duinen? dat is nog wel een mooi eindje doorstappen”, gevolgd door enkele nuttige aanwijzingen. Het zag er dan ook even slecht voor mij uit, en ik dacht bij mezelf, ik ga toch niet deze geweldige vogelsoort soort missen, simpelweg omdat ik een beetje verdwaald ben?. Echter, dankzij telefonisch contact met Jeroen, is het uiteindelijk toch nog goedgekomen, hij heeft mij goed kunnen navigeren en we treffen elkaar bij een bezoekerscentrum. Ik geloof dat ik hem wel 7 a. 8 keer gebeld heb terwijl ik zat te stressen over welke kant ik precies op moest. Als ik Jeroen eenmaal weer zie spring ik bijna een gat in de lucht van blijdschap, maar besef ook maar al te goed dat ik er nog niet ben. Jeroen verteld me dat het nog een aardig stukje lopen is vanaf het bezoekerscentrum waar we ons bevinden.
Ach wat maakt het nu nog uit, ik heb toch al zoveel gewandeld, een paar kilometers extra maakt ook niks meer uit, denk ik bij mezelf. En snel loop ik met Jeroen fietsend aan mijn zijde, richting de menigte vogelaars in de duinen. De tijd is mijn grootste vijand. Ik voel inmiddels hoe blaren zich op mijn voeten vestigen; Niet bepaald prettig en het liefst zou ik even willen uitrusten, maar daar is gewoonweg geen tijd voor. Het is namelijk al rond 17:00, en dus kan het snel donker worden. Ik besluit het lopen af te wisselen met een sprintje. Mijn doorzettingsvermogen wordt hierbij uiteraard ook behoorlijk op de proef gesteld. Na een paar keer het duin op en neer te zijn geweest, zie ik daar dan eindelijk voorbij een klein bosje de menigte vogelaars staan. Na even stevig te zijn doorgelopen/gerend is de eindbestemming dan toch bereikt, eindelijk. Gelukkig kan ik direct bij aankomst verrukkelijk genieten van de schitterende Langstaartklauwier, die nergens heen lijkt te gaan, en mooi bovenin een kale Vlierstruik zit. Heel erg gaaf, na al die stress- en inspanning is dit een formidabele beloning. Na de vogel eerst vanaf het wandelpad te hebben gezien, loop ik een stukje om het duin in, waar de meeste mensen bovenop een hoog duin staan. Hiervandaan is de vogel nog aardig te bekijken. Er staan niet alleen vogelaars, maar ook een cameraploeg van RTL, die opnamen hebben gemaakt van deze bijzondere vogel, en de vogelaars. De Langstaartklauwier heeft het nieuws dus gehaald. De vogel is wel steeds lastiger te traceren, aangezien het snel donker wordt- en de vogel zich af en toe verplaatst. Inmiddels is het al zo’n 17:30 en schemert het flink. Toch arriveert er nog steeds een handjevol vogelaars, die dankzij enkele vriendelijke mensen met telescopen, de vogel nog net kunnen zien op het nippertje, voor het écht te donker is om nog iets te kunnen zien. Zoals bij elke twitch kom ik ook hier een aantal bekenden tegen, o.a. George Tanis, die bij mij op school zit en ik al vaker mee op pad ben geweest. Samen met Jeroen en George loop ik naar station Den Helder, wat weer een lange, maar gezellige wandeling is. Het is een mooie heldere nacht en we horen veel Merels– en Koperwieken overtrekken. Bij station Den Helder vieren we het zien van een wel héél uitzonderlijke dwaalgast en vullen we onze maag door een bezoekje te brengen aan de Mac. Met al en al een bizarre maandag die is geëindigd in een grote euforie.
The day after;
De volgende dag (01-11-11) was de vogel helaas gevlogen, erg jammer voor veel vogelliefhebbers die toch ’s ochtends vroeg naar Den Helder afgereisd zijn, om bij het eerste licht de vogel te zoeken en te bewonderen. Maar de doorgewinterde vogelaar zal het misschien niks verbazen dat de vogel foetsie was. Het was ’s nachts behoorlijk helder geweest, en klauwieren zijn nu eenmaal nachttrekkers. Diegenen die de vogel niet in levende lijve gezien hebben, kunnen alleen maar genieten van mooie beelden zoals foto’s- en opnamen, en hopen dat de vogel misschien elders in Nederland nog wordt teruggevonden. Wel werd er deze dag een fraaie Pallas’ Boszanger gevonden, wat voor velen werd beschouwd als een mooie ‘troostprijs’. Ikzelf kan alleen maar zeggen dat ik opgelucht ben dat ik de vogel heb gezien, aangezien dit waarschijnlijk de enigste kans ooit was om deze vogelsoort in Nederland te zien. De volgende dag leverde even googelen op Langstaartklauwier een hele reeks aan nieuwsberichten op. Ook stonden online een paar leuke filmpjes van het nieuws met daarop de vogel zelf, en blije en teleurstelde vogelaars.
NATUURVERSLAVING 