Op zaterdag 10 september 2011 werd er toevallig een juveniele Klein Waterhoen ontdekt nabij Almere, in natuurreservaat Lepelaarplassen.
2011 was qua Kleinst Waterhoen al een bewogen jaar met op meerdere plekken deze soort. Kleinst Waterhoen heeft al meerdere keren met succes gebroedt in Nederland. Het Klein Waterhoen daarintegen is veel zeldzamer met tot 2011 één bewezen broedgeval. Deze 2 soorten worden meestal roepend opgemerkt, aangezien het rallen zijn die meestal schuw- en teruggetrokken leven tussen het riet e.a. vegetatie.
Het was dan een grote verrassing toen ik de waarneming inclusief foto’s voorbij zag komen. Heel gaaf.
De volgende dag is de vogel door velen gezien en met de goeie hoop dat de vogel maandag ook nog wel aanwezig zou zijn, besloot ik rustig af te wachten. Maar het liep anders. Maandag 12 september en de dagen erna werd de vogel ondanks intensief speurwerk niet meer gezien. Mogelijk als gevolg van verstoring door iets te enthousiaste vogelaars- en/of fotografen, dat was even balen, aangezien de soort niet makkelijk te zien is in Nederland. Aangezien het voor de rest stil bleef en een melding van de vogel uit bleef, besloot ik me er maar bij neer te leggen.
Dan komt er toch opnieuw een spannende melding op 15 september, ondanks dat het nog enigszins een beetje vaag is. Later wordt door anderen bevestigd en blijkt er toch nog degelijk een Klein Waterhoen aanwezig, wonder boven wonder! Ik aarzel niet meer en besluit de volgende dag uit school op weg naar Friesland via Almere om te reizen om deze vogel ook te mogen aanschouwen.
Om ongeveer 15:30 arriveer op station Almere-Centrum, en wacht ik 10 minuten op de bus welke naar de nieuwbouwwijk Noorderplassen gaat. Van hieruit is het ongeveer 6 km lopen naar de vogelkijkhut, vanwaaruit de vogel mooi te bewonderen is. Onderweg kom ik al blije vogelaars tegemoet. Na een stevige wandeltocht met tussendoor een sprintje trekken op verkeerde schoenen kom ik drie kwartier later aan bij de hut die volgepropt zit met vogelaars. ‘Hij is net nog gezien, wordt me verteld’. Dat wordt dus afwachten en geduld hebben. Het geduld werd aardig op de proef gesteld, maar dan komt de schuwe vogel toch uiteindelijk tevoorschijn vanuit het riet. Wat een prachtige vogel, een lust voor het oog! De vogel lijkt niks in de gaten hebben van de ‘kwijlende’ gelukkige vogelaars, en is mooi aan het foerageren op het ondiepe slik recht van de kijkhut.
Wat was ik blij dat ik de Klein Waterhoen toch nog mooi heb kunnen zien! 2 dagen later mocht ik hem zelfs nog een keer zien, dit keer met Folkert Jan Hoogstra erbij.
NATUURVERSLAVING 