Op maandag 22 november 2010 was ik voor een schoolopdracht van school met medescholieren in het Rozendaalse Bos, vlakbij Arnhem.
Toen we klaar waren liep ik omstreeks 16:00 naar huis. Onderweg liep ik door een stukje bos dat zowel grenst aan Arnhem als het Rozendaalse Bos. Ik kwam veel vogels tegen. Soorten zoals Kruisbek, Goudhaan, Staartmees, Glanskop, Matkop, Kuifmees, Boomklever, Boomkruiper– en Grote Bonte Specht lieten zich leuk bekijken. Soortjes waar ik altijd wel vrolijk van wordt. Echter werd mijn vreugde snel verstoord; Toen ik op het hoofdscherm van waarneming.nl keek, kon ik mijn ogen niet geloven… Rotskruiper!!!, Maastricht-Encigroeve. Ik had al gehoopt dat deze soort snel Nederland weer eens zou aandoen. Het was een zogenaamde ‘droomsoort’ voor mij… een soort waar ik naar verlangde.
Na het bekijken van de eerste meldingen gelijk wat sms’jes verstuurd naar mensen die ik ken. Maar omdat het al laat in de middag was, besefte ik ook dat Maastricht diezelfde dag onhaalbaar was voor het donker, daar moest ik me voorlopig maar bij neerleggen. Maar ik was gerust, die blijft voorlopig wel zitten. Er is namelijk in Nederland geen mooiere plek om een Rotskruiper tegen te komen dan in de Encigroeve bij Maastricht, waar ook de Oehoe zijn vaste stekje heeft. De Rotskruiper is tevens nog maar één keer eerder in Nederland waargenomen; namelijk in 1989 op het VU-gebouw (= Vrije Universiteit) in Amsterdam. Extra bijzonder: Deze vogel bleef maar liefst 2 jaar (1990-1991) overwinteren op het hoge gebouw. In België zijn circa 10 gevallen bekend. De Rotskruiper komt normaal voor in berggebieden in Zuid- en Midden-Europa.
De Rotskruiper is net een soort grote vlinder en is onmiskenbaar; Zo op het eerste gezicht lijkt het slechts een saai donkergrijs vogeltje, maar wanneer de vogel zijn vleugels ‘vlinderachtig’ opent valt op hoe prachtig gekleurd ie wel niet is. Dan zie je die prachtige rode vleugels met witte vleugelvlekken. Ondanks dit opvallend fenomeen is de Rotskruiper moeilijk waar te nemen, en wordt gemakkelijk over het hoofd gezien. De Rotskruiper komt ook voor op meestal voor mensen ontoegankelijke plaatsen. De Encigroeve bewijst dat nog even.
De volgende dag ben ik gelijk met klasgenoten van school met de trein naar Maastricht afgereisd. Het was ondanks de goeie aansluitingen een lange reis, dit komt met name door de Veolia-stoptrein die rijdt van Nijmegen naar Roermond, die stopt namelijk iets van 15 keer onderweg, en dat schiet niet bepaald op.
Éénmaal rond 10:00 gearriveerd te zijn op station Maastricht, stond klasgenoot Teun van Kessel ons al op te wachten. Hij had eerder die ochtend al een poging gewaagd met andere vogelaars, echter zonder succes. Toen we in de bus naar de Encigroeve zaten, bereikte ons het vreugdevolle bericht dat de vogel weer in beeld was. Zoals ik- en tevens iedereen wel verwacht had, had de vogel lekker de nacht doorbracht in een rotsspleet. Na het blije bericht begonnen we al gauw te juichen met het bevredigende gevoel dat de vogel ‘binnen’ was, waarna busreizigers ons met een enigszins vragende blik aankeken… ‘rare lui met verrekijkers en telescopen’.
Maar de les dat te vroeg juichen nooit verstandig is, kregen we later te voelen… Toen we dan toch eindelijk bij de Encigroeve waren gearriveerd werd eerst onze conditie even op de proef gesteld. We moesten namelijk nog wel even de berg op zien te huppelen. We wisten niet hoe snel we de berg op moesten klauteren. Ja, zo’n idiote hobby doet iets raars met je…
Na een flinke sprint hebben we eerst even gekeken of er een Oehoe op een vaste nis te zien was, deze wou echter niet meewerken. Er waren overigens al aardig wat vogelaars te plaatse die vanaf verschillende punten met hun telescopen gereed stonden om een glimp van de ‘Wallcreeper’ op te vangen. Wij liepen ook gauw verder naar een punt vanwaar we een goeie kans hadden de vogel te zien. Toen we al een poosje stonden te wachten arriveerden steeds meer vogelaars waaronder ook een aantal bekende gezichten, en begon het knap gezellig te worden. Het was overigens erg onguur weer, kil en regenachtig. Maar we bleven volhouden, ondanks dat de vogel al geruime tijd uit beeld was. Inmiddels waren leuke gesprekken op gang gekomen, maar de vogel werkte niet mee. Na dik 3 tot 4 uur wachten in de stromende regen hielden we het toch voor gezien, hoe pijnlijk het ook even was, helaas pindakaas… Later restte ons nog een mooie Groene Specht als ‘troostprijs’. Hierna zijn we onze pijn even gaan verzachten met een bezoekje aan de mooie binnenstad van Maastricht, en trakteerden we onszelf op een ijskoude pils.
Echter nog pijnlijker werd het, toen we net in de trein van Maastricht naar huis zaten, toen ons het bericht bereikte dat de vogel zojuist weer in beeld was; ja, denk je dan, toch weer terug? maar nee, voor ons was de koek even op… Met de geruststellende gedachte dat vogel nog wel een aardige poos zou blijven zitten vertrokken we weer richting Arnhem. Onderweg maakte ik nog wat geintjes, om onze ‘dip’ te vergeten. De anderen lachten hier in ieder geval om, dus geslaagd waren ze wel:P Ik wist nog niet precies wanneer, maar deze gedipte twitch zal een vervolg krijgen… zien zal ik die vogel ook. Maar het is een lastige!
De herkansing!
Vrijdag de 26e, 3 dagen na de dip was het dan zover… De 2e poging om de Rotskruiper in de Maastrichtse Encigroeve te zien te krijgen.
Vrijdag aan het eind van de ochtend als een speer vanuit school naar station Arnhem gegaan, om van daaruit met de trein verder te reizen naar Maastricht. Dat was weer even een lange zit. Toen ik aankwam kwam ik verbazend genoeg klasgenoten tegen waarmee ik de dinsdag was gegaan, en ‘m dus ook hadden gedipt. Zij waren al vroeg in de ochtend vertrokken en stonden al een poosje te wachten op de bus naar de Encigroeve. Gelukkig hoefde ik zelf niet lang te wachten, en vertrokken we snel naar onze bestemming. Éénmaal daar was het weer een kwestie van een sprintje trekken op de heuvel. Éénmaal boven bidde een Torenvalk en sloeg een muisje in het veld.
We konden het uiteraard niet laten om eerst weer even te kijken of er een Oehoe zat op zijn vaste stekkie. Een daar aanwezige vogelaar attendeerde ons erop dat er een vogel te zien was. Enthousiast pakt ieder van ons de verrekijker om de vogel in beeld te krijgen. Dit blijkt lang niet zo makkelijk als het lijkt. Dan zie ik de vogel zitten onder een Conifeer op de rotswand, maar hij zit goed verstopt. Leuk, die is in ieder geval al binnen. Een goed begin. Nog blijer worden we als we vaan heel mooi dichtbij een groepje Goudhaantjes zien met een Vuurgoudhaantje ertussen. Onderweg naar het kijkpunt in de groeve vanwaar we de meeste kans hebben de Rotskruiper te zien komen we nog een Appelvink tegen en worden we uitgelachen door een Groene Specht. Andere noemenswaardige soorten zijn Holenduif, Kneu,- en Glanskop.
Ondanks deze ‘traktaties’ is onze weg naar het kijkpunt niet bepaald hoopvol. Mede omdat we vogelaars tegenkwamen die met een somber gezicht naar huis vertrokken. Velen hadden de vogel weer tevergeefs gedipt.
Inmiddels was het alweer vrij laat in de middag, zo rond een uur of vier. Toen we arriveerden stond er een behoorlijke menigte. Velen stonden met hun telescopen gereed om een nieuwe soort binnen te halen. Ik zocht zelf ook gelijk een plekje uit om te staan. Straks mis je immers een soort omdat je geen geschikte plek om te kijken kon vinden, aangezien het al druk was,- en er nog steeds mensen bleven arriveren. Mijn klasgenoten hadden inmiddels ook al een ‘uitkijkpost’ gevonden. Even is het spannend wanneer iemand roept ‘HEBBES’!, maar helaas bleek het slechts een grap. Ondanks de teleurstelling dat het vals alarm bleek, kon ik er wel om glimlachen. Ik maak immers zelf ook weleens dergelijke ongein. We zien overigens in de plasjes in de groeve Dodaars, Tafeleend– en Kuifeend dobberen. Ook de plaatselijke Buizerd komt ons even afleiden door een vliegshow te geven. De 2 Slechtvalken die veelvuldig gemeld waren bij de mergelfabriek in de groeve, zijn in geen velden of wegen te bekennen.
De moed zakte me opnieuw in de schoenen na weer een dik uur naar een saaie, lege rotswand te moeten turen. Ik moest al een halfuur behoorlijk nodig urineren, maar uit angst dat de vogel in beeld is, net als ik even naar achteren ben gelopen om mijn behoefte te doen bleef ik toch maar staan. Na dat uurtje heb ik me toch maar even afgezonderd van de rest en liep ik snel als ik kon even naar een bosje toe. Ik zie nog een leuk groepje van 4 Goudvinken. De Groene Specht laat al de hele tijd van zich horen, maar laat zich dan ook even kort zien in een boompje waarna hij wegvliegt.
De tijd wacht op niemand… Ook niet op een menigte kwijnende vogelaars die een zeldzame Rotskruiper met eigen ogen willen zien. Als het enigszins begint te schemeren wil ik het toch weer bijna opgeven. Maar dan breekt een cruciaal moment aan: Degene die al de hele tijd naast me staat door zijn telescoop te kijken blijkt een Fransman. Hij roept in het Frans iets en geen mens verstaat ‘m, maar het is overduidelijk gezien de opwinding dat ie de Rotskruiper wel in beeld moet hebben… Des te meer geluk dat een andere vogelaar die naast me stond vloeiend Frans kan spreken, en inderdaad bevestigd dat de beste man de Rotskruiper in zijn telescoopbeeld heeft. Ik mocht gauw even kijken en ja hoor, daar zat ie op een rotsnis, ver weg, maar duidelijk te herkennen. Hij fladderde éénmaal mooi met zijn vleugels waarbij zijn mooie rode- en witte kleuren te zien zijn. YES! Uit blijdschap spring ik een gat in de lucht. Hierna geef ik gauw mijn klasgenoot George Tanis de gelegenheid om de vogel te zien waarna ook hij de vogel heeft gezien. Helaas komt het voor 2 andere klasgenoten te laat als de vogel zich weer terugtrekt in een rotsspleet. Al gauw wordt de vogel weer gezien en is grote stress onder veel mensen die de vogel nog niet hebben mogen zien. Ik mag voor de 2e keer genieten van de vogel, en ditmaal wel door mijn verrekijker. Grappig, het kan dus wel vanaf zo’n afstand!
Na opnieuw een lange wacht in de kou kan ik dit keer met een heel voldaan gevoel huiswaarts keren, datzelfde geldt voor George. De 2 andere klasgenoten moeten opnieuw met lege handen naar huis. Ze krijgen vast weer een nieuwe kans… Want de vogel blijft nog wel even zitten. Maar wat moet je er veel over hebben om ‘m te zien te krijgen, heel wat heen- en weer geloop, lange koude wachttijden en teleurstellende gevoelens. Dat maakt twitchen eigenlijk ook aantrekkelijk, de opbouwende spanning en het uiteindelijk met eigen ogen zien van een nieuwe soort, heerlijk! Missie geslaagd.
NATUURVERSLAVING 