7 februari 2023

Op de prachtige zonnige ochtend van 7 februari maak ik een heerlijke wandeling door de bossen van Beetsterzwaag. Inmiddels mijn achtertuin zou je kunnen zeggen, sinds 1 januari mag ik mij inwoner van deze prachtige plaats noemen. Het voorjaar komt al goed op gang. Overal Grote Bonte Spechten die erop los roffelen (territorium afbakenen), Boomklevers die soortgenoten verjagen, Grote Lijster zingend hier, Zwarte Specht zingend daar. Intens genieten al die eerste vroege voorjaarsperikelen. En dan te bedenken dat het eigenlijk hartje winter is. Maar de huidige winters zijn nauwelijks nog echte winters te noemen.

Om 11:26 opeens de zang van Roodmus door het bos, alsof het mei/juni is. Het geluid van een Dutch Bird Alert. Wat zal het zijn? bij het bekijken van de melding schrik ik toch wel. “Amerikaanse Waterpieper, Zuid-Holland, mogelijk deze soort”. “Ach het zal wel, denk ik bij mezelf”. Eerst maar even wachten op meer info en een foto. Vervolgens loop ik rustig verder het bos in. Dan volgt er al snel een foto, en die foto ziet er toch wel spannend uit. Te spannend om te negeren. Inmiddels belt Folkert Jan me ook al met de vraag of ik mee wil rijden naar Zuid-Holland. En zo krijgt de dag opeens een hele andere invulling.

Ik loop rustig terug naar mijn fiets, Folkert Jan zal (samen met dochter Olivia) om 12:30-12:45 bij me zijn. Dat geeft tijd om nog wat spullen te pakken, een kop koffie te drinken en te lunchen. Tijdens de lunch duik ik de boeken in en verdiep ik me nader in de ‘waterpiepers‘. Amerikaanse Waterpieper en Siberische Waterpieper zijn beiden ondersoort van Pacifische Waterpieper. Amerikaanse Waterpieper is een regelmatige dwaalgast in het najaar in o.a. Engeland, Siberische Waterpieper is zeldzamer en lijkt meer in de winter als dwaalgast op te duiken. Tot zover wat summiere info. Vervolgens de kenmerken er eens op na slaan en ook vergelijken met ‘gewone’ Waterpieper, de Europese soort die in vrij grote aantallen in Nederland overwintert in natte gebieden zoals moerassen en plas-dras.

12:45 stap ik bij FJ in de auto en zijn we onderweg. De reis verloopt soepel. Alleen bij de Kiltunnel te Dordrecht, waar je tol moet betalen, worden we opgehouden door een groepje dames die niet weten hoe ze moeten betalen. Dat kunnen we nu even niet gebruiken. FJ zet de auto in zijn achteruit om via een naastgelegen doorgang de weg te vervolgen. Juist op het moment dat we deze doorgang inrijden lukt het de dames om groen licht te krijgen. Zul je altijd zien. Door dit oponthoud vergeet je bijna de pieper. Deze is na langere tijd uit beeld te zijn geweest, inmiddels alweer een poosje in beeld. Dat zag er dus goed uit, we hadden nog een paar kilometers te gaan. De Pacifische Waterpieper, een nieuwe soort voor Nederland, kwam steeds dichterbij. Nog even onze zenuwen in bedwang houden. Olivia lag lekker te slapen.

Rond 15:00 arriveren we op de plek, er staan al zeker een kleine 100 man de akkers af te speuren. We kunnen bij aankomst meteen even bij iemand door de telescoop kijken en hebben geluk, de vogel laat zich na een enigszine geduld zien. Wel zit de vogel vrij ver op de akkers, soms uit beeld achter zandhoopjes. Ook komen we de ontdekker Cornelis Fokker tegen die we feliciteren met zijn megaontdekking. Na al zijn veldonderzoek naar Waterpiepers (o.a. ringen en ringen aflezen) een zeer terechte beloning. De ultieme beloning na vele Waterpiepers te hebben bestudeerd. Een knappe ontdekking mag ook gezegd worden. De veldomstandigheden (ver en vaak uit beeld, beweeglijke vogel) in combinatie met een niet al te makkelijk te identificeren soort, doe het maar eens. Bedankt nogmaals Cornelis!

Tot een uurtje of 17:00 blijven we rondom de akker waar de vogel zich ophoud tussen de gewone Waterpiepers. Af en toe is de vogel in beeld maar vliegt ook regelmatig op met de andere Waterpiepers, het blijft lastig vanwege alle zand/modderhopen de vogel terug te vinden. De vogel speelt vaak hide and seek. Maar als ie even in beeld is valt ie toch wel op, o.a. door de grote donkere zijborstvlekken, zware streping op de keel en overwegend goudgele onderdelen (buff). Een witte keel die er als het ware uitspringt. Uiteindelijk krijgt iedereen de vogel na precieze aanwijzingen waar te kijken, te zien. FJ weet ook nog wat leuke opnames te maken. Tussen het zoeken door is het ook gezellig bijpraten met tal van bekenden. Een klassieke twitch met alles erop en eraan zeg maar, fantastisch zo’n sociaal gebeuren. Al waren sommige voorbijrijdende locals niet altijd even sociaal.

De eerste twitch van 2023 is een feit, en dan meteen een nieuwe soort voor Nederland. Vorig jaar was de eerste twitch ook al in februari, toen konden we via België naar het meest zuidelijke stukje Zeeuws-Vlaanderen voor de 2e Zanggors voor zowel Nederland als België. Voor een verhaal over de Pacifische Waterpieper ontdekking, zie Pacifische Waterpieper in de Hoeksche Waard