“Rare vogels, die mensen die heel Nederland afreizen om bepaalde soorten te zien”. Regelmatig hoor ik mensen dit zeggen, en dat verbaasd me eerlijk gezegd ook niet. Wat gaat er in het hoofd van een “twitcher” (Soortenjager) om?
Vogels, libellen, vlinders of planten, het maakt niet uit, er kan veel moois te zien zijn in Nederland. Enkele voorbeelden; een vogel die broedt op de eindeloze steppen van Kazachstan is afgedwaald naar Texel, een Kaspische Plevier. Een endemische libellensoort die in dat ene vennetje in Zuidoost-Friesland zijn enige vindplaats kent in Nederland, Oostelijke Witsnuitlibel. Of dat ene bijzondere plantje dat slechts in het duinvallei bij Oostvoorne te zien is, de Moerasgamander.
Twitchen is eigenlijk het perfecte woord voor mensen die “soortenjagen”. De term twitchen is afkomstig uit Engeland en betekend letterlijk “tik”. Als je een bepaalde soort heel graag wilt zien krijg je een soort van tik, je verstand gaat als het ware op nul en niks of weinig zal je belemmeren om stad en land af te reizen om die ene soort met eigen ogen te zien. In Nederland en België is dit woord in de loop der jaren overgenomen. Zodra er bijvoorbeeld een zeldzame vogel ergens is gesignaleerd, wil je als vogelaar/twitcher er zo snel mogelijk naartoe om het te bewonderen. Immers, het is onvoorspelbaar wanneer de vogel de wieken neemt, om vervolgens nooit meer terug te komen en te verdwijnen als een stipje aan de horizon. Liefhebbers van planten hebben wat dat betreft een groot voordeel; een plant zal niet wegvliegen of weglopen. Als het gaat om met name vogels, zit er nogal eens wat stress achter, hoewel dit per soort kan verschillen. Je hebt immers vogels die ’s nachts of juist overdag trekken. Met andere woorden; bij de ene soort heb je een grotere kans op het zien dan bij de andere soort.
Het verstand mag dan misschien op nul gaan als het gaat om het zien van een bepaalde soort, toch zit er een bepaald gevoel achter. Persoonlijk beschrijf ik dit gevoel als een stukje geluk. Ik kan er weinig anders van maken, wat gaat er allemaal wel niet door je heen als je eindelijk die ene soort dan toch hebt gezien na al die inspanning? De euforie is dan heel groot. Je springt een gat in de lucht of maakt een vreugdesdansje. Je hebt immers al die kilometers niet voor niks afgelegd voor het zien van die ene soort. Dit geldt dan met name voor vogels, libellen en vlinders. Het zien van soorten kan ook worden geïnterpreteerd als een soort verzameldrang. Het is sowieso bekend dat mensen over het algemeen de neiging hebben om dingen te verzamelen. Hier gaat het om soorten verzamelen om er een mooi lijstje van te maken. Het geeft gewoon een kick om iets te zien of vinden waar je gericht naar op zoek bent geweest. Een soort cadeautje na alle moeite die je gedaan hebt voor die ene soort, en van zo’n cadeautje wordt je toch wel een beetje gelukkig, zo’n cadeautje blijft lang in je hoofd hangen. Als het af en toe even tegen zit, denk ik even aan een leuke soort die ik heb gezien in Nederland, en is mijn hele dag weer goed.
NATUURVERSLAVING 