Bonaire deel 4 – Oil Slick Leap & Andrea II

Intro

Van 6 tot 24 november 2025 ben ik met Nico op vakantie geweest naar Bonaire. In een reeks natuurblogs vertel ik over onze bijzondere ontmoetingen, mooie waarnemingen, interessante plekken, landschappen en de veelzijdigheid van Bonaire. In deel 4 van het Bonaire avontuur gaan we de diepte in bij Oil Slick Leap en Andrea II. Nico heeft met zijn onderwatercamera schitterende opnames gemaakt.

9 november 2025 – Je laten meeslepen…

Oil Slick Leap

Na weer een goede nachtrust staan we mooi tijd op. Het is weer fijn wakker worden met een zingende naaktoogduif, tropische spotlijster, witoogspotlijster en suikerdiefjes die alweer druk in de weer zijn. Voor mij weer de nodige dosis cafeïne, met een banaan en wat boterhammen. We hebben weer zin om veel te doen vandaag, maar merken tegelijkertijd dat we ons niet te druk moeten maken. We gaan eerst een duik nemen en snorkelen bij Oil Slick Leap, deze druk bezochte duikspot ligt naast het vakantiecomplex. Het is een fijne plek, we zijn er met twee minuten lopen en je kunt via een trappetje rustig de zee in. Omdat het meteen aan het begin al vrij diep is, kun je ook zonder zorgen vanaf de rotsen het water in springen. Waterschoenen zijn net als bij de meeste duik- en snorkellocaties een must, want je haalt gemakkelijk je voeten open aan de scherpe rotsen.

Al gauw geven we ons weer over aan het warme zeewater, snorkelend boven koraalriffen in allerlei vormen en kleuren, omringd door talloze kleurrijke vissen. We zweven als het ware over het koraal, het is adembenemend fascinerend. Eigenlijk raak je niet uitgekeken, zodoende werkt snorkelen vrij verslavend. Geen wonder dat duik- en snorkelliefhebbers uit de wereld graag naar Bonaire gaan. Verschillende soorten koraal springen eruit en hebben ook een Nederlandse naam: het geelgekleurde hersenkoraal en her en der prachtig groengeel hertshoornkoraal dat doet denken aan het gewei van een hert of kale bomen in de winter. Ook bijzonder is het plaatkoraal dat aan de rand van koraalriffen mooie etages vormt. Op iedere etage leven allerlei soorten vissen, zee-egels, krabben en zeeslakken. Het plaatkoraal doet mij wat denken aan elfenbankjes die in etages op oude bomen groeien.

Qua snorkelen hadden we natuurlijk ook een verlanglijstje met soorten die we hoopten te gaan zien: verpleegsterhaai, Caribische rifhaai, grote barracuda, zeeschildpadden en roggen voeren dit verlanglijstje aan. Een walvishaai zou natuurlijk ook waanzinnig zijn, maar deze grootste vis ter wereld is zeldzaam en verblijft deels op grote diepte. Na ruim twee uur zwemmen en snorkelen zijn we toe aan een lunch. Een mooie verkenning van Oil Slick Leap en mijn tweede snorkelervaring. Rond 15:00 ga ik weer een rondje hardlopen, dit keer richting het zuidoosten in plaats van noordwesten, zoals de vorige keer. Een leuke manier om weer een nieuw stukje Bonaire te verkennen. Tijdens dit verkennen stuit ik op Andrea II. Deze droomplek, een strand met stenen en verspreid staande bomen en bosjes, met rondvliegende kolibries, fregatvogels en visarenden, blijkt ook een geliefde plek om te snorkelen. Even later zal blijken waarom. Eenmaal terug in het appartement vertel ik Nico over deze interessante plek.

Andrea II

Nadat ik Nico op de hoogte heb gebracht van Andrea II, fietsen we snel die kant op. Verwelkomd door een groene leguaan en honderden renhagedissen die ook hier overal weg schieten, parkeren we onze fietsen en lopen langzaam de zee in. Ook hier huist een grote populatie zee-egels, oppassen weer. Ondanks dat Andrea II slechts drie kilometer is verwijderd van Oil Slick Leap, ziet de onderwaterwereld er hier toch heel anders uit. Het valt vrij snel op dat hier meer soorten vissen rondzwemmen dan verderop.

Qua diepte is de ervaring ook anders. Waar je bij Oil Slick Leap snel de diepte in gaat, verloopt het bij Andrea II geleidelijk. Via een steenstrand en kleine rotsen kun je het water in. Eenmaal snorkelend kijk je meteen je ogen uit. Overal barst het van het leven. Het onderwater ecosysteem bestaat uit uiteenlopende habitats met steeds weer andere soorten. Zo leven bepaalde vissen dichtbij de zandige zeebodem, sommige soorten verblijven in kuiltjes, andere vissen blijven meer hangen aan het wateroppervlak, maar de meeste soorten leven op de overgang van koraalriffen en rotsen naar open water.

Terwijl we ons maar blijven verwonderen over de koraalriffen, de soortenrijkdom en habitats, zwemmen we ongemerkt het diepe in. We gaan helemaal op in de onderwaterwereld, laten ons meeslepen. Op een gegeven moment ben ik Nico uit het oog verloren, maar een korte blik boven water laat zien dat Nico een stukje is opgeschoven richting het noorden. Zelf dwaal ik af naar grote diepte, als ik naar beneden kijk zie ik hoe de koraalriffen vervagen in een donkerblauwe wereld. Ik zie steeds minder vissen en de vissen die ik zie, zwemmen aan het wateroppervlak. Al fantaserend over zeeschildpadden, die we nog steeds niet hebben gezien, dwaal ik nog verder af.

Tot ik het gevoel heb dat de golven, veroorzaakt door de krachtige wind die vrijwel continu aanwezig is op Bonaire, in kracht toenemen en meer controle over mij krijgen. En dan moet ik opeens terugdenken aan 2003, toen ik op vakantie was in Spanje. Ik was 14 en had toen al ontzag voor de zee en het zeeleven. Nieuwsgierig als ik was, ging ik met duikbril de heldere Middellandse Zee in, op ontdekkingsreis in een voor mij nieuwe wereld. In een moment van onoplettendheid, waarbij ik alleen de focus had op het fascinerende zeeleven, werd ik meters meegesleurd door de stroming een dieper gedeelte in. Dat was flink schrikken en ik raakte even in paniek. In een blinde paniek riep ik zelfs om hulp. De paniek kwam voort uit het feit dat ik deze stroming niet had verwacht op zo’n twee meter diepte, en het gevoel geen controle te hebben. Gelukkig was de stroming maar kort en krachtig en bereikte ik veilig het strand. Ik moest wel even bijkomen van de schrik en had water ingeslikt. Ik kijk er met een glimlach op terug. Op kwetsbare momenten komt deze ervaring naar boven drijven.

Stel je voor dat ik nu, op grote diepte en ver uit de kust, zou worden meegesleurd door stroming of golven. Daar wil ik eigenlijk niet aan denken. Of, stel je voor, er zou nu opeens een witte haai opduiken. Ik zou geen kant op kunnen, ik zou het alleen maar kunnen laten gebeuren en hopen dat ik met de schrik vrij kom. Hopen dat het op een positieve manier een gedenkwaardige ontmoeting wordt. Want ooit een witte haai zien is natuurlijk een lang gekoesterde wens. Ik stop maar even met nadenken en zwem snel weer richting de kust.

Het voelt toch prettig om weer dichtbij de kust te zijn, waar ook andere mensen snorkelen/duiken. Ik tref ook weer Nico, die met zijn onderwatercamera mooie opnames maakt van al het leven. Terwijl ik weer koraal bekijk, zie ik vanuit mijn ooghoek iets groots zwemmen, als het ware achter ons langs. Hoewel ik het haast niet kan geloven, zie ik meteen dat het een haai is en maak wilde gebaren naar Nico. Gelukkig is Nico dichtbij en ziet de haai ook meteen. We zwemmen erachteraan maar de haai verdwijnt al snel uit zicht. Een kort maar krachtige waarneming, we hebben een haai gezien! Na het bekijken van de opnames komen we tot de conclusie dat het een Caribische rifhaai is geweest. Een vrij algemene soort langs de kust van Bonaire. Later komen we erachter dat Andrea II één van de betere plekken is om deze soort te zien. Caribische rifhaai is ongevaarlijk en leeft deels van koraalvissen. Met een lengte van 2,5 tot 3 meter is het een middelgrote haai. Weer een ervaring rijker.

Hoewel gehoopt, hadden we niet verwacht daadwerkelijk een haai te zien. We hebben het geluk aan onze zijde. Na deze prachtige en onwerkelijke ontmoeting snorkelen we langzaam weer richting het strand. Even bijkomen. De Caribische rifhaai wordt misschien wel het hoogtepunt van het Bonaire avontuur. Of wordt de rifhaai nog overtroffen? In deel 5 gaan we verder de diepte in. Dit keer bij het beroemde 1000 steps, waar de onderwaterwereld toch weer iets anders is. Hieronder nog een filmpje en wat foto’s van Andrea II.