Intro
Van 6 tot 24 november 2025 ben ik met Nico op vakantie geweest naar Bonaire. In een reeks natuurblogs vertel ik over onze bijzondere ontmoetingen, mooie waarnemingen, interessante plekken, landschappen en de veelzijdigheid van Bonaire. In deel 3 van het Bonaire avontuur doen we het even rustiger aan, bijkomen van een intensieve dagtocht. Helemaal stilzitten doen we natuurlijk niet.
7 november 2025 – even op adem komen
Na een lange dag buiten in de hitte, waarbij we ontzettend veel hebben gedaan en gezien, ploffen we ’s avonds vermoeid neer in ons appartement. We zijn enigszins prikkelbaar, hebben een beetje spierpijn en zijn er voor vandaag wel klaar mee. Dat neemt niet weg dat we terugkijken op een prachtige en geslaagde dag. Moe, maar zeer voldaan. De warme en intensieve dag heeft veel van ons gevraagd. We zijn beiden verbrand en de zon heeft zijn sporen achtergelaten op onze huid. Zelf kan ik veel hebben, aangezien ik een vrij donkere huid heb. Nico is er duidelijk ernstiger aan toe en geeft ook duidelijk aan dat hij moet herstellen. We zullen vanaf nu echt moeten oppassen en verdere schade zien te beperken. De gezondheidsrisico’s niet onderschatten, geen gekke dingen doen en naar ons lichaam luisteren. We zullen voortaan nog iets meer zonnebrand smeren, in de buurt van schaduwrijke plekken blijven en de heetste uren van de dag mijden.
Het was ook vanuit praktische overwegingen dat we hadden besloten om vandaag de zuidpunt te verkennen. Aangezien we toch in Kralendijk onze fietsen gingen ophalen, waren we al in de buurt. Zo konden we al een groot deel van Bonaire bekijken. En ja, het was even zoeken naar wat wel en niet haalbaar is, wat wel en minder verstandig is. We hadden onszelf verschillende doelen gesteld en wilden natuurlijk niks missen op Bonaire. Het aanbod aan soorten die we zouden kunnen zien was zo groot en divers. Tientallen vogelsoorten die op ons zaten te wachten, honderden vissen, zeeschildpadden, planten en ook qua insecten wilden we het een en ander zien. We waren helemaal betoverd door Bonaire en haar natuurschoon, verlangden naar zoveel moois. Toch lukte het ons om pas op de plaats te maken en een stapje terug te doen.
8 november 2025 – moeder natuur lonkt
Onze derde dag op Bonaire is aangebroken. Zelf geen wekker gezet, eerst goed uitslapen. Desondanks ben ik rond 06:00 al even wakker, terwijl het langzaam licht wordt en vogels beginnen te zingen. Is het alweer lente? Het duurt niet lang of ik dommel weer in slaap. Rond 09:00 strompel ik uit bed en neem een koude douche. Nico is al een tijdje op en zit te ontbijten. Onze ‘huisleguaan’ klautert vanuit een boom langzaam naar beneden, en doet zich tegoed aan slakken rondom het appartement. Toch gezellig, zo ontbijten met een groene leguaan erbij. Nico en ik nemen nog eens in vogelvlucht de dag van 7 november door. We erkennen dat we iets te fanatiek zijn geweest, maar zijn toch blij dat we de tocht hebben ondernomen. De ene na de andere mooie soort gezien, en ook mooie foto’s kunnen maken. We besluiten voor vandaag een rustdag in te plannen, en even ons eigen ding te doen. We zullen voornamelijk in de directe omgeving van ons appartement blijven.
Ik merk aan mezelf dat ik aardig ben hersteld van gister, en besluit rond 12:00 een poging te doen om te gaan hardlopen. Een poging, omdat ik geen idee heb hoe mijn lichaam zal reageren. Ik kan maar beter voorzichtig zijn na het ervaren van de zonkracht op Bonaire. Door mezelf voor te nemen een poging te doen, dek ik mezelf in. Via google maps bekijk ik enkele routes waarbij ik mezelf zou kunnen terugtrekken in de schaduw. Hardlopen via de Queen’s highway lijkt een prima optie. Ondanks de naam is Queen’s highway geen snelweg, maar slechts een smalle verharde weg met scheuren en gaten langs de westkust. Bijna de enige weg die leidt naar het plaatsje Rincón en het nationaal park Washington Slagbaai, de noordwestkant van Bonaire. Aan weerszijden van de weg staan bomen en struiken en oogt redelijk schaduwrijk.
Ik smeer mezelf goed in, zonnebril op, trek lichte kleding aan en neem een trailvest mee met daarin een zakje water. Gewoon gaan, ik merk vanzelf hoe ver ik kom. Queen’s highway is een erg mooie route met uitzicht over zee, langs enkele bekende duikspots en door een rotsachtig woestijnlandschap met o.a. veel cactussen. De hardlooptocht verloopt prima, ik voel me energiek en merk dat mijn lichaam snel went aan de warmte. Wel is het continu flink zweten. De oostelijke wind is ook vandaag een geschenk. Ik ben niet de enige hardloper, werkelijk overal schieten renhagedissen de weg over, ritselen weg in het droge struikgewas. De ene nog sneller dan de ander. Enkele exemplaren laten zich mooi bekijken. Prachtige reptielen met een bruine en blauwe tot paarsblauwe tekening, in combinatie met witte tot lichtgroene vlekken. Een lange staart met gekielde schubben. Op Bonaire komen de Bonairiaanse- en blauwe renhagedis voor. Bonairiaanse is het meest algemeen.
Eenmaal terug in het appartement is het zaak om mijn vochtverlies te compenseren. Een glas ijskoud water met daarin ORS poeder (mengsel van zout en suiker) is misschien wel mijn lekkerste glas water ooit. Het meenemen van ORS poeder is onderdeel van onze voorbereidingen. Op advies van mensen die bekend zijn met het klimaat van Bonaire, hebben we hiervan een voorraad meegenomen. Inmiddels is het ook wel tijd voor een (verlate) lunch. De rest van de middag wordt besteed aan een powernapje, een boek lezen en genieten van vogels rondom het appartement. Nico ziet vanaf de bank een soort die we nog niet eerder hebben gezien. Het lijkt een soort spotlijster, maar welke? De vogel verschuilt zich achter takken en groen. Verdwijnt regelmatig uit beeld, maar lijkt toch honkvast te zijn. Nico kijkt in het vogelboek, en denkt aan een witoogspotlijster. Zelf heb ik te weinig details gezien. Rustig wachten we af, maar de vogel lijkt te zijn gevlogen.
Even later ga ik met telescoop en verrekijker het vakantiecomplex uitkammen. Twee groene leguanen zitten hoog in de bomen te slapen en meerdere blauwstaartsmaragdkolibries bezoeken de kleurrijke en kunstzinnige bloemen. Af en toe ga ik een paar minuten op een willekeurige plek stilstaan om te kijken wat ik zie. Het valt me op dat sommige soorten steeds beter zijn te bekijken en benaderen. Sommige vogels keren steeds terug naar dezelfde plekken, nadat ze hebben gefoerageerd. In één van de heggen zie ik een kolibrie rustig zitten, totdat deze weer een foerageervlucht maakt rondom de bloemen verderop. Langzaam sluip ik naar de heg in de hoop dat het beestje terugkeert. Telescoop neerzetten. En ja, het beestje landt na twee minuten weer in de heg. Leuk om zo’n vogeltje wat beter te bekijken. Ondertussen doen suikerdiefjes zich tegoed aan lekkers op een voederschaal die heen en weer bungelt in de harde wind.
Zelfs als je geen vogelaar bent, kun je op Bonaire niet om suikerdiefjes heen. De vogels zijn erg vocaal, actief en vaak in de buurt van mensen. En soms stelen ze letterlijk suiker van tafels, terrassen en uit potjes, vandaar de naam. Samen met de Caribische flamingo is het de meest bekende vogelsoort op Bonaire. Qua gedrag zijn ze te vergelijken met onze huismussen en kauwtjes, die ook vaak in de buurt van mensen leven. Bijvoorbeeld in tuinen, op voedertafels, in havens en op het terras terwijl je eet of drinkt. Het suikerdiefje is eenvoudig te herkennen: een combinatie van gele borst, zwarte bovenzijde, witte keel, zwarte kop met brede en lange witte wenkbrauwstreep. De omlaag gebogen slanke snavel kan ook worden gebruikt voor het bemachtigen van nectar. Van het suikerdiefje komen maar liefst 41 ondersoorten voor in het Caribisch gebied en Zuid-Amerika. De ondersoort op Bonaire betreft Coereba flaveola bonairensis (Bonairiaans suikerdiefje) en komt alleen op Bonaire voor. Het Bonairiaans suikerdiefje is endemisch op het eiland.
Een soort die je wel makkelijk over het hoofd ziet, maar toch overal voorkomt op Bonaire, is de soort die zich aanvankelijk slecht laat zien aan Nico en mij. Tijdens het bekijken van de druk rondfladderende suikerdiefjes hoor ik een onbekend geluid. Weer zie ik een vogel zitten verstopt tussen takken en groen. Stuk voor stuk zie ik meer details van deze ‘mysterybird’. Terwijl ik behoedzaam een stukje omloop in de hoop de vogel beter te bekijken, vliegt de vogel plotseling op. Al snel keert de mysterieuze vogel weer terug in dezelfde boom. Open en bloot voor mijn neus. Nico’s vermoeden was juist, een witoogspotlijster, wederom een prachtige ontmoeting. Tegen mijn verwachtingen in blijft de vogel minutenlang rustig zitten, terwijl deze af en toe een mier eet. Dat geeft me de gelegenheid mooie opnames te maken.
Ondertussen zie ik in mijn ooghoek een blauwstaartsmaragdkolibrie die steeds weer terugkeert op dezelfde tak. Nu kan ik deze fraaie soort pas echt mooi observeren. Het lijkt erop dat het beestje hier een vaste rust- en schuilplek heeft in de schaduw. Het lijkt er ook sterk op dat het groenblauwe pronkstuk aan mijn aanwezigheid is gewend. Ik ga er rustig voor zitten, terwijl de vogel steeds minder schuw wordt en soms tot op drie meter afstand komt zitten. Ik moet denken aan de vele natuurdocumentaires die ik vroeger keek op Animal Planet en National Geographic Channel, in het bijzonder die met Sir David Attenborough. En ik heb altijd met veel bewondering gekeken naar kolibries in vogel- en natuurboeken. En nu voelt het even alsof ik zelf in een documentaire zit. Ik voel me vereerd het geluk te hebben oog in oog te zitten met deze kolibrie. Hoewel de vogel voornamelijk met de rug naar me toe zit.
De uren vliegen voorbij en rond 18:00 is het tijd voor een goeie pastamaaltijd. We zijn inmiddels beiden weer goed uitgerust, omdat we vandaag vergeleken met gister weinig hebben ondernomen. Een goeie avondmaaltijd helpt ook. In de hoop nachtvlinders te zien, heb ik een LED lampje meegenomen om de insecten te lokken. We hebben geen hoge verwachten. We zetten het lampje vanavond voor de eerste keer aan en zullen dat op meerdere avonden doen. Het valt niks tegen, er komen vrij veel nachtvlinders op af, waarvan we enkele op naam weten te brengen. Een soort die we met meerdere exemplaren zien, betreft Bulia cofirmans.
Terwijl we de nachtvlinders in de gaten houden, worden we zelf in de gaten gehouden. Enkele gekko’s hebben positie genomen op de muren in de hoop wat smakelijke nachtvlinders mee te pikken. Altijd een genot om deze ’s avonds en ’s nachts actieve hagedissen te zien. Terwijl ik nog wat lampen op het vakantiecomplex bekijk in de hoop op meer nachtvlinders en overige insecten, zie ik enkele grote kakkerklakken lopen. Schuw, maar enigszins benaderbaar.
Een zoektocht naar schorpioenen is onsuccesvol. Maar voor vandaag zijn we weer verzadigd. Een ‘rustdag’ waarbij we toch ontzettend veel hebben gezien, op- en rondom het vakantiecomplex. Het is weer tijd voor een goeie nachtrust. Het plan is om de volgende dag de intrigerende en betoverende onderwaterwereld van Bonaire verder te verkennen. Dat dit een bijzonder goed idee was, vertel ik in deel 4. Aan de hand van prachtige opnames die Nico met zijn onderwatercamera heeft weten te maken.
Niks missen? via de knop ‘abonneren’ (rechts bovenaan de website) kun je je abonneren op mijn blog en ontvang je een mail zodra een verhaal is gepubliceerd.
NATUURVERSLAVING 